sorte

kartları bu defa biz dağıtıyoruz sorte. ol de ve olsun. tanrı bizi dinliyor. biliyorum, inanıyorum. 

buradayım ama değilim de. keşke içerisindeyken geçmesi için yalvardığım zamanlara dönebilseydim diye yakınıyorum bazen. ve biliyor musun kendime söylediğim çok büyük bir yalanla yaşıyorum her gün. yaşadıkça soluyor, soldukça tükeniyor ve tükendikçe kalmıyor benden geriye birisi, yitiriyorum benliğimi. sona yaklaşıyorum. ama ne zaman dinecek içimdeki bu fırtına bilmiyor olsam da senin burada olduğunu biliyorum. ve bu bana güç veriyor. yarınla birlikte doğan güneşe 'illaki bir amacı vardır bu geçen günlerin' dedirtiyor. bu yüzden teşekkür ederim. lütfen hep oralarda bir yerde ol. bir klavye uzağımda. 

güzel hiçbir şey hissedemiyorum. 

arka bahçemde çiçeklerim var, istersen bir okuma köşesi de yaparız. geceleri yatağımızda sevgiden ağlarken gündüzleri adrenalinden elimiz ayaklarımıza dolaşsın.
          
          her dakikayı istediğimiz gibi yaşayalım. yarınlarını benimle birlikte planla, çünkü seni asla bırakmayacağım. beni bırakmadığın sürece.

sonsuz teşekkürler, kendimize sonsuz teşekkürler! bunu biz başardık.

ne kadar kaldı? ne kadar daha ilerlemem gerek? bir son var, biliyorum ve onu istiyorum. getireceği acıların bilincindeyim. muazzam ötesi olacak.

bitti mi gerçekten?

lanet olsun böyle düzene.

burada öleceğim. kimse duymayacak. duyarsız çevremin şaheseriyim. hâlbuki hiçbir şey istememiştim. nasıl bu noktaya geldik sorte?

tanrı’nın bahçesinde öldüm. suçluyu soran olmadı.
          korku böyle bir şey işte.
          suçlu o değildi ama sustu.
          konuşmamak bu kadar başa bela işte.
          kuşku uyandırıcı.
          kör olana sormak çok aptalca.
          ölümüm kimin elindendi?
          belki duyan vardır.