Zamanın akıp giden sularında hissettiğim acıyı yeniden hissettim.
Durup biraz hayatı dinledim.
Rüzgarın esintisinde ki ,sessiz çığlıkları dinledim.
İnsanların kendi aralarında ki ,
belli belirsiz fısıltıları dinlendim.
Dinledim.
Durdum.
Gözlerimi yumdum.
Durdum.
Dinledim.
Nefes alışlarımın içindeki nefreti dinledim.
Düşündüm.
Düşünmek hiç bu kadar canımı yakmamıştı.
Düşündükçe yıkıldım.
Umudumun tükenmeyeceğini hayatın,zihnime kazımasına izin verdim.
O an dudaklarımda hissedemeyeciğim bir tebessüm yayıldı...
Umudum beni terk etmeyen tek varlıktı
