⠀⠀⠀

Sen mi yazdın bunları.

"bir şey ümit etmemenin rahatlığından başka barınacak ruhi bir köşem kalmamış." diyor, peyami safa. hislerime bundan daha fazla yakışan bir cümle yok.

serin, sakin ve gri bir pazar sabahı, yine hiç lüzmu yokken erkenden uyandım. yataktan kalkmadan düşündüm biraz. sonra yataktan kalkıp biraz daha düşündüm. bu sabah hayatıma tesir eden hiçbir şey yoktu, aralıklı duran pencereden içeri dolan rüzgardan başka. tamam belki bir şeyler vardı, birileri vardı. ama hiçbir şeyin ve hiçkimsenin ayrıcalıklı bir yeri yoktu hayatımda. hiç olmamasından iyidir, diyemem ben bu duruma. üzgünüm. çünkü yarım yamalak şeylerle idare edemeyecek, eksiği tamam göremeyecek kadar iyi yetiştirdim kendimi. - bakın tam da burada ilk kez kendime dair olumlu bir şey söylemiş olabilirim. ben de şaşkınım şuan ama durum gerçekten böyle galiba.- 

safmışım, kim gülse avuçlarımı açmışım.
          içimde bi nuh tufanı, ben bırakıp kaçmışım.

büyüdüğümü sesimin değişmesinden anladım. kamburlaştığımı sırt ağrımdan. yanlış yollara saptığımı kaybolmamdan anladım. yeterince acı çektiğimi kalemimin güçlenmesinden. ben her şeyi biraz geç anladım. seni de biraz geç atlattım. kendi yarattığım masalda peri kızıydım. özgürdüm. mutluydum. yalnızdım. bana kimse daha önce başrol vadetmemişti. hiçbir hikâyede yer almamıştım, yan karakter bile olmamıştım. benim masalım bana yeterdi. kimseye ihtiyacım yoktu. eh, her güzel şeyin bir sonu olmalıydı ve masallar güzel bitmezdi. bunu herkes bilirdi. biz güzel bitmedik. belki de hiç başlamadık. varlığın yavaş yavaş silindi aynadaki yansımamdan. ben hep yalnızdım, sen gidince kimsesiz kaldım. önceleri yürüdüğüm sokaklarda gölgeni bulamamaya başladım. ellerin uzaklaştı, sen uzaklaştın. şarkımız aynı notada takılı kaldı. annemin lafları daha ağır gelmeye başladı. ben bir yapraktım sanki ve tutunabileceğim bir dalım yoktu artık. rüzgâr esse yalpalardım. sonra eğreti durmaya başladın yüreğimde. kurtulmalıydım. kurtulmak için her şeyi yapardım. kendime acımazdım. acımasız olmayı bana babam öğretmişti. sen ilk tecrübemdin. keşke hiç tecrübe kazanmasaydım. çok kustum. kusarak seni içimden atabileceğimi sandım. işe yaramadı. bir kez daha yenildim sana. masal, tüm yenilgilerim sana. bu yüzdendir ki çok ağladım sonra. senin için dolduklarında bile ellerini arardı gözlerim. -senin ellerin ve benim hiç tutamayışlarım- saçlarımıda kestim. buruk oldular biraz, gülüşüm gibi. hep öyle olur zaten, kendimden feda ettiğim hiçbir şey eskisinin yerini tutamaz. -benim saçlarım ve senin hiç okşayamayışın- her neyse, aylar geçti işte. çok şey yaşadım. hiçbirinde yoktun. öncesinde de bir hayaldin zaten. güzeldin, bittin. elveda. -benim masallarım ve senin hiç var olmayışların-

gözlerimi yaşartan sigaranın dumanı değildi. geçmiş ya da geçmemiş sancılardı. yaralar var bilir misin, dokununca sızlar. cümle kuramayacak hale gelmiştim, dudaklarım her kelime de sızlıyordu. susmayı öğrendim. ellerim titrerdi, kimseye uzatamadım. kimsede tutmaya çalışmadı.

bazen şiirler üfler bazen boş şişeler deviririm. beni neden sevmedi sâlih. ben, o şişenin dibinde kalan sıvı, sonunu getirmeye uğraşmadığı uzun şiir miydim? neden sevmedin. beni neden sevmedi.

kırılmış kanatlar, incinmiş kalpler, kaybolmuş ruhlar. söylesene siyah kuğu, sen burdasın diye mi yağmur yağıyor yoksa bulutlar da mı bize ağlıyor?

ikimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
          şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
          bebe dişlerinden güneşlerden yanab otlarından
          durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
          şu aranıp duran korkak ellerimi tut
          bu evleri atla bu evleri de bunları da
          göğe bakalım.

tozlu rafların arasına sıkışmış kırık düşlerim var.