diger ve eski olandan bir umut kırıntısı parladiginda ondan gittim, daha dogrusu gitmeyi denedim. sorguladı, sinirlendi, kendine kızdı, bana olan hissine kızdı, bana inandığı için kendine sövdü dakikalarca. ve ben tek bir umut kırıntım adına gözüm kapalı harcamış oldum onu. her ne kadar ertesi günün gecesi ona bir şans daha vermiş olsam da, o gün gerçekten kalbini kırdığımı biliyorum ve o an için kendimi asla affedemiyorum. az ya da çok, yalan veya gerçek. sevdi beni işte. yoksa 1 ayı geçse dahi beklemezdim beni sevmeyen bir adamı? o bana güvendi, ben de ona olan bütün inançsızlığımı bastırdım. şuan kiminle ne yapıyor bilmem ama aklında olmadığıma dair bir düşünce oluşmuyor kafamda. yani, belki de kendimi buna inandırmak istiyorumdur.