-

--
          insan fıkratını anlamak hep zor oldu
          gerçi hâlâ anlamış değilim
          kimin yanında mutlu rolüne girsem 
          "ne bu mutluluk, hayatta bunlar oluyor farkında mısın?" sözü yüzüme vuruluyor
          bu duyar karşısında rolden çıkıp özüme dönünce
          "noldu gemin mi battı, az neşelen hayat zaten kötü bare sen somurtma" sözüyle rastlaşıyorum
          nasıl olursan ol karşındaki kişiye göre kendi kılıfını örmek çok yoruyor beni
          özden iyi insanlar durum duygular olunca onlara göre şekillenmem gerektiğini söyleyince dumura uğruyorum
          ne çok mutlu ne de çok karamsar ortada öyle dümdüz bir insan figürüne bürünmek gerek
          artık, insanlar bunu istiyor çevresinde
          ne diyeyim haklılar
          

Tam olarak 2 yıl sonra burda olmak... 
          
          burada kendimi hep boşlukta olduğum zamanlar buluyorum, dramatik yanımı gösteriyor bu hesap sanırım.
          
          kütüphanemdeki tüm kitaplar, taslaklarım hepsi silinmiş... üzüldüm mü? hem evet, hem hayır. taslaklardaki yazılarım beni ağlatacak şeylerdi belki de geriye dönüş oldukları için anılarla boğulup, taşardım; bu yüzden silinmelerine sevindim. Fakat kütüphanemdeki kitaplarda eski benliğimi az da olsa mutlu eden şeylerdi,, keşke gitmeselerdi ve ben tekrar mutlu olmaya çalışabilseydim.
          
          bu hesabın şifresini baya random yapmıştım girmemek için ama e postası bir şekilde önüme düştü, ‘nedne girip bakmayayım, belki mesajlar gelmiştir?’ dedim. 
          
          -tek silinmeyen şey dm kutumdu... sadece 3 mesaj vardı ve onlarda kitaplarını okumamı isteyen kişilerden gelenlerdi..
          
          güldüm. geçmişimden beni hatırlamak isteyen birileri kalmamış. belki de gitmişlerdir yeni hesaplar, yeni hayatlar kurmuşlardır. belki de alınganlık yaptım bilmiyorum. sadece şu an bunun için üzüldüm.
          
          bu yazı nereye varacak bilmiyorum, belki de fazla uzatmışımdır. okuyacak birileri var mı ki? 
          
          -hayır yok sadece dönüp bakınca bir iç burukluğumu hatırlamak istiyorum. işte öyle 

       ...Senin için yapraklarını kopardığım papatyalardan özür diledim dün gece.
          
                 Haklısınız dedim, ne sevdiği belli, ne sevmediği...

Üç yanlış bir doğruyu götürür ama sonsuz doğru bir yanlışı silip atamaz. 

Beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum
          
          ~Tehlikeli Oyunlar/ Oğuz Atay

- Hayatta üç yanlışım oldu.
          
              + Ne gibi efendim?
          
          - Tanıdım, üzdüm, kırdım. Ama bir doğrum oldu.
          
              + O nedir efendim? 
          
          - Sevdim... fakat bilirsinki üç yanlış bir doğruyu götürüyor. 
          
          

Rüyamdan uyandığımda, 
          Gözlerimi hem umuda hem de umutsuzluğa açtım.
          Aynada yansıyan suretime soruyorum:
          “Kendini kandırıp yaşamanın bir anlamı var mı?”diye.

Gelmişsin güzelimmm:'))

Özledim sizi aga
          en çokta .....’ımı ama neyse