--x
I therefore conclude it's unfair. Or fair. I don't know.
Nagsimula sa simpleng ngitian, sa simpleng 'hi' at 'hello' , sa simpleng 'oy' at 'sup' sa mga simpleng 'HAHAHAHAHA' . Wala naman talaga akong pakielam dati. 'It was like autumn, the leaves are falling, and they're falling like they are falling in love with the ground. ' Bakit ganun? Hindi ko ma-explain 'yung nararamdama ko ngayon..masaya? malungkot? bitin? HAHAHAHAH.
HAHAHAH?? HAHA? Tumatawa ba ako?
Hindi na ako magpapaimpress, straight to the point na lang. Minsan iniisip ko kung ano nga bang mas masakit. 'Yung katulad sa mga tragic stories na namatay yung lalake? O 'yung realidad na alam mong nandiyan siya pero wala siya sa tabi mo. Yung ang lapit niya pero hindi mo siya kaya--hindi mo siya pwedeng abutin? I'll choose the latter. Ang daming nangyari..may mga inggitan, selosan, at may mga times na hindi ko na malaman kung ano bang dapat kong maramdaman.
Pinilit ko naman isaksak sa kokote ko na wala. Kase wala naman talaga. Hindi rin naman ako umasa. Pinigilan ko ring umasa. Pero bakit masakit? Ako lang ba ang nagsasabing, hindi ako umasa? O umasa talaga ako ayaw ko lang aminin? Hindi ko na alam. Basta ang alam ko lang, hindi ako nagsisisi. Never ako magsisisi. Kase thankful ako doon sa friendship. Yes, I'm thankful. Kase you didn't make it hard for me. I know my priorities and I didn't have to choose. Kase alam kong nandiyan ka lang kahit hindi kita piliin. At vice versa, alam mong nandito lang ako kahit hindi mo ako piliin.
Dahil may mga bagay na may mas importante sa kanila pero hindi mo rin silang kaya mawala. Thank you for not making it hard for me.
If tayo, tayo. Laos na pero I guarantee my stand. Masyado pa tayong bata. And when I mean bata not necessarily a number. But bata, as in immature pa at hindi pa kayang harapin ang mga challenges na nasa karampatang level. I, thankyou talaga, I.
Thanks for leaving and staying at the same time :)