(part 1)
Το στούντιο έχει ερημώσει εδώ και πολλά χρόνια.
Κάποτε… κάποτε το στούντιο αυτό ήταν γεμάτο. Οι ηθοποιοί έτρεχαν τελευταία στιγμή να μάθουν τα λόγια τους. Οι αμπιγιέζ προσπαθούσαν να διορθώσουν λαθάκια της τελευταίας στιγμής. Ο μπουμαν πάλευε να στήσει καλά τα μικρόφωνα. Κι ο κάμερα μαν, που κάποτε ήταν γνωστός σαν Στέλιος, ξενοκοιτούσε.
Η σκηνοθέτης… αν δεν ήταν αυτή, δεν θα υπήρχε τίποτα.
Το στούντιο αυτό κάποτε έδινε χαρά.
Αλλά στούντιο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Στούντιο βάφτισα τούτον ‘δω τον λογαριασμό. Κι όλα δημιουργήματα της φαντασίας μου. Αλλά ναι, κάποτε εδώ υπήρχε ζωή. Και μια σκηνοθέτης που πάντα ήλπιζε πως όλο και κάποιος θα την προσέξει, αυτή και τα δημιουργήματά της. Και πως αν τα προσέξει, θα βρει σ’ αυτά κάτι.
Μέχρι που σταμάτησε να ελπίζει.
Και να που τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, άνοιξε την πόρτα του στούντιο και μπήκε μέσα. Και διάβασε. Κριντζαρε πολύ, αλλά εκτίμησε την φαντασία του τότε εαυτού της, τα μικρά κομματάκια χρυσού θαμμένα κάτω απ’ τη στάχτη.
Για όσους δεν με ήξεραν, πολύ πιθανό να μην έχουν καταλάβει. Για όσους με ήξεραν, ελπίζω να νιώθουν την ίδια νοσταλγία που νιώθω κι εγώ.
Μπήκα στον λογαριασμό μετά από τέσσερα χρόνια. Διάβασα όλα όσα είχα γράψει. Καλά, κακά, δεν έχει σημασία. Τα διάβασα.
Αν με ξέρατε, θα αναγνωρίζετε τίτλους όπως: «The girl of the living death» (ή Slytherin X Gryffindor), «Lily Riddle» και «The little black».
Θα θυμάστε βέβαια τις φωνούλες. Εκδίκηση, Παρθενόπη, Τριανταφυλαγκαθούλα, Αγαμέμνωνας, Θρασύβουλας, Τσουκνίδας και άλλες τόσες που ήταν τα παιδιά και τα σόγια τους.
Κι αν σας θυμίζουν κάτι αμυδρά, φτάνει να ξεσκονίσετε το πίσω μέρος του μυαλού σας.
