Kendimi nasil ifade etmem gerektiğini hic bilmiyorum. Eger konusursam aglarim, eger susarsam kalbim sizlar. Bende yazmaya karar verdim. Gecenin karanliginda gozyaslarim usulca yanaklarimdan suzulmeye devam ederken ben bu satirlarda kaybolmak istiyorum. Dusunuyorum suan belki de her sey benim sucumdur. Her seyi yanlis anlayip bu sinir bozucu olaylar yuzunden her sey ust uste geliyor diye kendimi yoruyorumdur. Biliyorum her sey benim ile alakali sadece bir seyler ile ugrasmam gerekiyor ancak yapamiyorum. Ne halim var ne yetenekli hissediyorum. Hicbir sey elime yakismiyormus gibi geliyor sanki dokundugum her seyi berbat ediyormusum gibi. Hislerim ruzgarda suzulen bir sonbahar yapragi gibi. Dalindan kopmus ve kurumus. Ustune basinca cikan catirti sesinden memnun olan insanlar birer birer hislerimin ustune basip gecerken kendime aci cektiriyorum. Belki de bunlari sadece kafamda kuruyorumdur. Belki uyku sarhosuyumdur ancak suan daha huzurlu hissediyorum. Icimi satirlara dokmek rahat hissettiriyor. Bu hesabin kime ait oldugunu sadece ben biliyorum. Kimse gercek hislerimin ne kadar aci verici oldugunu bilmiyor. Bu guzel cunku bilseler bile kimse iyi hissettirmek icin cabalamayacak. Yalnızligimdan olusan cukurun icinde debelenirken bu satirlara tutunup yuzeye cikacagima inaniyorum.