Vici

  ╱|、
          (˚ˎ 。7  
           |、˜〵          
          じしˍ,)ノ

yıllarca aradığım şeyin aşk olduğunu düşünürdüm. zamanında ilk kez benden 5 yaş büyük ve kumral olan o oğlanla başlamıştım bu arayışa. bana o aşkı vermesi için daha küçücük olsam bile çok uğraşmıştım. daha bir anne tanımazken, kendime.söz vermiştim uzakta da olsam ona anne sevgisi vereceğim diye. fazla iddialıydım, çok üzülüyordu ve iyileştirmek istemiştim sadece. yapabildim mi bilmiyorum, ama benden "kim olduğunu bile hatırlamıyorum" diye bahsetmesi bu sonucu çürütür sanıyorum. sonra bir kız tanıdım, bana göre fazla yanlış olan hisleri de beraberinde getirmişti. yanında kalbimin atışı beni şaşkına uğratırdı her seferinde. fakat fazla yara aldığımı söyleyemem. ne o beni, ne ben onu iyileştirmeye çabalamıştık. fazla çocuksu bir çekimdi aramızdaki, bir anda hiçbir şey demeden yüzüstü kalmam da bunu doğrulamıştı. 
          
          durmadım, daha anlamını bile bilmediğim ve öğrenmemem gereken yaşta olsam bile asla durmadım. rüzgar girdi hayatıma. girmeyişimi yeğlerdim fakat beni büyüttüğü için de minnettarım ona. hayatımı karartmış, belki de şuan kendime olan nefretimi aşılamıştı bana. fakat doğru olan buydu. kendime kızıyorum sadece. ne gerek vardı okul çıkışlarında onu görmek için yarım saat kıpır kıpır etrafta dolaşmaya? ne gerek vardı her gün belki konuşabiliriz diye peşinde belli etmemeye çalışmak için kırk takla atarak koşturmaya? gerek yoktu fakat kalbimin kıpır kıpır atışının sebebinin aslında sadece macera arayışı olduğunu bilmeme yardımcı olacaktı. 

gözlerinden alevler dökülüyordu neredeyse. öylesine kızgın bakıyordu ki; karşısında kendimi canına kıymaya çalışmışım ya da iğretici bir kirmişim gibi hissediyordum. aslında sadece on yaşında daha ne olduğunu bilmeyen, küçücük fakat küçük olmak için zaman bile tanınmamış bir kız çocuğuydum. bir şeyler söylüyordu. söylemekten daha çok gür, uykularımı kaçıracak derecede yüksek bir sesle küfürler ediyordu. arkamdaki duvara sanki canlı bir varlıkmış ve beni koruyormuş gibi kendimi itişim, sıkmaktan kanayan avuç içlerimle daha o bana dokunmadan kalbimdeki korkuyla mahvediyordum kendimi. anlamını bilmediğim fakat edindiğim tecrübelerle azıcık fikrimin olduğu kelimeleri yüzüme vurarak küçük düşürücü ithamlarıyla gözlerimden akan yaşlarım çoğalması için destekliyordu. sadece bununla kalsaydı kendimi şanslı sayardım o gece. bana bir kere bile göstermedikleri o gerçek sevgiyi arıyordum rastgele çocukların kalbinde. kimi zaman yaşıtlarımın çocuksu hislerinde, kimi zaman ise benden büyük adamların kirli zihinlerinde. bu yaptığım yanlıştı fakat benim çevremde doğru olan tek bir şey bile yokken, kendi çizdiğim yolda bunu uygun görmüştüm. bunun kalbimde kalmış son saf küçüklüğü elimden alacağını bilemeden. 

Üsküdar'a gider iken bir mendil buldum,
          Mendilin içine lokum kondurdum.
          Kâtibimi arar iken yanımda buldum.
          Kâtip benim ben kâtibin, el ne karışır?
          Kâtibime kokulu da gömlek ne güzel yaraşır.

1.23

kolum kanadım kırık, bildiğim duvarlara sıkışmış derbeder bir haldeyim. kurtar beni. kısık, güçsüz ama aynı zamanda hâlâ umutla aldığım nefeslerimi kalbinin en derinlerinde hisset. endişeyle bakan gözlerimin sönmüş parıltısının kirliliğiyle ve arkasında saklanan yanıp kül olmuş eskilerimle yüzleş. göreceğin, işiteceğin şeyler beni utandırır. belki de iğrenirim kendimden. fakat sar beni lotus, utancımı ört dudaklarınla. kırık kanatlarımla bizi uzak diyarlara gizleyemesem de, ellerimi sararım gözlerinin çevresine. sen ise dizlerime yaslan ki teninin güven verici hissi bir sarmaşık gibi sarsın kalbimi. o zaman fısıldayacağım sana, teselli bekleyen benim belki fakat dudaklarını aralayıp çaba sarf etmene gerek yok. dudaklarımdan döktüğüm her bir kelimenin ardından gelecek tını daha yüksek, zehirlenen canıma ise anlattığım her bir şey panzehir. o zaman başlarım kanatlarımı çırpmaya, kollarımla sararım nazikçe bir neşeyle bedenini. kuş gibi hafifleyip süzülmeye başlarım gökte. karanlığın arasından çıkmaya gayret ederim daha güçlü bir şekilde.

buradayken guvendeyim