‍❦

Ya bir gün adı kalırsa aşkımızın, hayallerimiz gerçeklik algısını yitirip terk ederse bizi. Hiç düşündün mü kaybedersem ne olur diye, göğüs kafesine sığdı mı yüreğin bensiz. Aldığın her nefeste andın mı adımı ? Söyle bana ne kaldı senden bana yüreğimi yakan düşlerin sessizliğinden başka. 

Avare gönlümün tek sahibi, dön artık. Dön ki kışıma bahar gelsin, çiçeklerim yeniden renklensin. 

Bir rüya içinde binlerce kez kendini asıp, yaşıyorum diyemezsin küçük kız.

Ben parçalı bulutlu, bazen güneşli çoğu zaman da kendi karanlığında kaybolmuş bir yıldızım. Neşesi gözlerinden okunan, her an kendini bi binanın beşinci katından atacak bir kadınım. Fazla anlam yükleme sözcüklere çoğu gereksiz kalabalık, gözlerine bakınca anladım. Yerle gök arasında kendini kaybetmiş fâni bir bedenim, ben sende benliğini yitiren, ruhunu kor ateşler içine atıp buz gibi duranım...

Söylesene hangi derde sen diyip de derman arayayım, kavuşmamız yakın mı desem aramızda ayrılığın adı bile geçmiyorken yüreğimde ayrılık rüzgarı estiriyor huzuru bulduğum sesin. Yine derin bir of çektim sensizliğe öylesine özledim ki tek bir salise bile göz kırpmadan sana bakmak istiyorum. Yanımda, kollarımda olmanı istiyorum. Gözlerine bakıp o güzel kokunu çekmek istiyorum içime işlercesine. Söylesene sevgilim ne zaman biter bu hasret ? 

Bu bir veda mı yoksa aşka direniş mi ? Gözlerine bakarken bir göz yaşı gibi akıp giden ben miydim yoksa. Yaralı geldin bana ruhuma can verir gibi bakıp ansızın hançeri sapladın yüreğime sahi ben neden anlamadım veda eden sözlerini, sevgim o kadar kör ki sana bakarken bile aşık olduğu adamı görüyordu. Söylesene adım kaldı mı dilinde aşkım kaldı mı yüreğinde? Sen o serçenin tek bir göz yaşıydın yitip giden. 

Baktım maziye neşesi gözlerinden okunan o küçük kız şimdi sessizce içine kapanmış gözleri puslu ruhu yaralı dokunduğu herşeyin paramparça olmuş enkazında oturmuş. 

Sahi benim neden haberim yoktu o son bakıştan. Ruhumu zifiri karanlığa sürgün eden, beni benden alan gözlere dalıp gidişimi izlemek keyif mi verdi sana, taştan örülmüş kalbinin tuğlalarına ektiğim çiçekleri mi yük gördün, söylesene her bir cümlen veda iken beni nasıl habersiz bıraktın, o nasıl gitmekti ki beni almadan, bende ki seni alamadan.

Erol Evgin ~ Bir De Bana Sor 

bir yaraya dokunur gibi öpüyorum yanağından, solmak üzere olan bir çiçeğe su verir gibi.