Bir kız varmış kötü bir cadı onu dikenli ve derin bir kuyuya hapsetmiş. Ama bu sıradan bir kuyu değilmiş bu kuyu her gün derinleşir ve dikenli duvarları daralırmış. Kız ağlamaktan helak olmuş. Sonra bakmışki ağlayınca zaman gidiyor kuyu derinleşiyor. Dikenlere tırmanmaya başlamış. Kız o kadar çok ağlayarak zaman kaybetmiş ki kuyu çok derinleşmiş. Kız tırmana tırmana en tepeye gelmiş ama bi o kadarda yorulmuş. En son dikene tutamadan yorgunluktan ölmüş.
"Umudunuzu yitirken bile önceden düşünün..."
Sonbaharda yapraklar yere dökülürken
Kalbimin külleri yere saçılırken
Bana bunu yaşatan yaşarken
Ölü müydüm yoksa diri mi
Belki bir hortlak belki bir ruh
Ama vardı içimde hep bir umut
Bir güneş doğdu
Bir ay battı
Bir o doğdu
Bir ben battım
Belki canımız yandı
Belki kahrolduk
Belki istemeden ağladık
Belki isteyerek ağladık
Ben ağlarken o güldü belki
O ağlaren ben güldüm belki
Belki bir gün dedik
O gün hiç varolmadı