Çok zaman geçmişti aradan. Geçmiş hiç peşini bırakmadı onun. Bir gün aradı onu. Sesini duymak istedi uzun zamandan sonra.
-"Alo?"
"Merhaba. Rahatsız etmedim umarım."
Daha bir lokma atmadan ağzına takılıp kalmıştı boğazına sözcükleri.
"Hayır." Dedi.
"İyi misin?" Diye sordu. Berbatım, hayatımı mahvettin bu nasıl soru? Diyemedi.
"İyiyim." Dedi. Keşke aramasaydı. Sesini duymuştu onun. En son bir yıl önce duyduğu sesini. O yüzden bir anlığına kalbi hızlandı belkide. Ama eksik birşeyler vardı. Yarım kalan. Tamamlanmamış. Ve tamamlanmayacak. O bunu farketmedi. Mutluydu aradığına. Eskisi gibi olacağını düşündü. Herşeyi düzelteceğini. Bir tek o eksikti çünkü. Yeniden birlikte olacaklarını düşündü. Bilmiyordu birazdan duyacağı cümlelerin keskinliğini.
"Neden aradın. Şimdi?"
Bu sorudan sonra çok dil döktü ama olmadı.
...Telafisi yoktu. İmkânsızlık içinde boğulurken telefon kapandı.
"... ... ..."
Kadın sayfayı kapatıp defteri yaktı.
-gereksiz-
