Bundan tam bir yıl önce ismini vermek istemediğim birisi bana şu sözleri yazmıştı. "Yaşattığını yaşamadan ölmezsin, ömrünün sonuna kadar yalnız kalacaksın ve kimsen olmayacak." O zamanlar ciddiye almamış ve hatta gülüp geçmiştim. Ama o haklıydı, özür dilemek için ise artık çok geç olmuştu. Geçmişe dönsem yapacağım ilk şey hatalarımı tekrar etmemek olurdu, ama ne kadar da aptalmışım. Kim bilir, belki herhangi bir çiçek benden daha değerlidir. En azından o dünyayı bir nebze de olsa güzelleştirebilmiş, ya ben?