Tek kişilik bir dünyam vardı. İçinde sadece kendime yer verdiğim, asla ama asla kimseyi almadığım. Dostlardan, arkadaşlardan, aileden kısacası herkesten zarar gördükçe kitaplara sığındım. İçimde bir dünya kurdum ve bunları satırlara döktüm, kitap karakterleri ile dost oldum. Derdimi döktüm, içimi döktüm. Herkes gibi geçer demediler, sarıldılar sıkı sıkıya. Ağla dediler, gel başını omzuma koy ve ağla. 9 yaşında başladım bir şeyler yazmaya, ne de öfke doluymuşum hayata karşı. Sadece nefretleri sığdırmışım küçücük kalbime, hayal kırıklıklarını ve acıları. Mürekkebim aktıkça beyazın üzerine daha çok öfkelendim! Beyaz.. Kirli bir renkti benim için, ben siyahtım bana ait her şey siyahta. Siyaha meftun bir insan olmuştum ve beyaz kağıda döktüğüm kelimelerimin hepsini yaktım inanır mısınız? Omuzlarımdan bir yük kalktı ve artık buradayım. İçimde yer alan dünyaya sizi de davet ediyorum, biraz aşşağıya inip kitabıma göz atabilirsiniz.. 


ŞULE ACUN 🕳