...

Bazen uzaklıklar acıtır canınızı.

Ki ben…
          Ben ya ben.. 
          Ben seni …
          Neyse ya boşver”
          
          — Bazen bazı şeyleri ifade edecek kelimeleri bulamaz insan hele ki onu en iyi bilene kendini anlatmak zorunda kalıyorsa çoğu zaman anlaşılmadığı yerden vazgeçer çoğu şeyden

Sonra dedim ki kendime;
          Seni senden daha iyi tanıyan Rabb'in varken,
          Seni anlamayacak insanlara ne çok açmışsın içini..

Hep Allah’a emanet etti bizi gidenler! Çünkü onlarda bilirler, yaradandan başka kul’unu daha çok kim sever!

Sadece çekip gidersin gücün ancak buna yeter.

Her yer ne kadar kalabalık değil mi? Otobüs durakları, alışveriş merkezleri, caddeler, piknik alanları, eğlence mekanları, herhangi bir şey için beklediğin sıra ve hatta kendi etrafın bile kalabalık. Her yer insan seli. Bazen kendi sesini bile duyamazsın kalabalıkta başkalarının sesinden. Ama o kalabalıkta bile yalnızsındır aslında. Herkes bir arada ama herkes tek başına, herkes bir arada ama herkes yalnız…
          . Bazıları yalnızlığı isteyerek seçer ama bazılarına da seçenek bırakılmaz, yalnızlaştırılır.
          Yaşam içinde yaşam mücadelesi verirken de yalnızsındır; hayata karşı savaşırken tek kişilik ordu olursun hep. Önüne, arkana, etrafına baktığında kimseyi bulamama ihtimalin hep yüksektir. Geçmişin, tek başına kazandığın ve tek başına kaybettiğin mücadele örnekleriyle doludur. Kendi cephenin tek askerisindir hayat boyu.
          Ölürken de yalnızsın. Tabutunun etrafındaki yabancı elleri hissettiğinde anlarsın. Son cümle ‘’iyi bilirdik’’ cümlesi değil midir? Yanında olmadılar, mücadelene katılmadılar, elinden tutmadılar, koluna girmediler ve seni hiç tanımadılar. Ama seni hayat boyu hep iyi bildiler. Ne kadar samimi değil mi? Dedim ya; samimi ikinci cümle yoktur.
          Herkesin hayatında yalnızlık yaşadığı anlar olmuştur. Bazılarının yalnızlığı bitmiştir, bazıları şu an yalnızdır ama bazıları da bir gün yalnız kalacaktır. Yalnızlığı biz yarattık, hem kendimize hem de başkalarına yakıştırdık. Kimine öyle yakıştı ki çıkaramadı üzerinden.
          
          Yalnızlık iyi şeydir, herkes gider ama o kalır…
          
          

"Yusuf Züleyha'ya bir mektup yazmaya başlar,
          -' Yusuf ' diye yazdı,
          Durdu.
          - 'Yusuf ' diye bitirdi.
          
          Gördü ki hitaptan öteye geçemedi.
          Anladı ki aşkın namesinde sernameden öte kelime yok.
          Ve Züleyha'nın lügatinda Yusuf'dan öte kelime yok... 
          

”İlk önce nefes alabildiğime, duyabildiğime, konuşabildiğime, görebildiğime, düşünebildiğime.. Sonra uyanabildiğime, uyuyabildiğime.. Karnımı doyurabildiğime, giyinebildiğime, mutlu olabildiğime, mutsuz olabildiğime, hala bir kalbimin, duygularımın olmasına, vicdanıma ve yanımda olan her şeye; şükürler olsun. Şükredecek bu kadar çok şeyim varken, bazı şeylerin hiç olmaması o kadar önemli değil.”

Anlatsana bana yüreğindeki ateşi,
          Ateşte üşür, buzda yanar gibi mi? 
          'Söyle nedir sende yaşamak
          Mâhşerin ortasında, Sevdiğini arar gibi mi..?'