Karanlığın içinde boğulan bir insana yaşamı anlatmaktan keyif almanız kadar acımasızdı hislerim. Susmaktı benim için bağırmak, içimde yankılan her çığlıkta kırılmıştı hayallerim, cam parçaları savrulup kalbime düşmüştü acımıştı acıtmıştı. Sarılamayacak yaralar iyileşemeyecek kanatları kırılmış bir ruh ve bir beden armağan etmişti sevdiklerim. Çığlıklarımı bastırmak istercesine yazdım her defasında. Göz yaşlarım döküldü o beyaz kağıda tüm hislerimle birlikte, sonrada bir ucunu tutuşturdum hislerimin, ne umut kaldı geriye ne sevmeler bana yangından kalan koca şehrin külleri oldu hep. Bir cümleye başlamak yeni bir şehri kurmak gibiydi yeni bir dünyanın kapıları aralamaktı belkide, ben hep o hikayedeki kız olmayı sevdim, o güldü bende güldüm, ağladı bende ağladım, sevdi bende sevdim, öldü bende öldüm. Ben o hikayelerde gizlenmiş mutluluğu bekleyen kızım, her paragraf benim hayatım her cümle benim nefesim her kelime benim hislerim her harf benliğimdi. Beni ben yapan beni benden alandı belkide... Ve sonlar, benim için bir kaç şarkı sözüyle ifade ediliyordu;

Zaaflarına bir gece,
Hatalarına bir nilüfer,
Sevgisizliğine bir kalp verdim..
Artık geri ver.

Twitter:https://mobile.twitter.com/account
İnstagram:https://instagram.com/suspus_1903/
Facebook:https://m.facebook.com/melisasmbl33?ref=bookmarks