susvedinle_

Vay be.. Eski hesabımı buldum. Ne kadar acımasızmışım kendime. Okurken üzüldüm. İçinde yaşadığım hayattan öyle bunalmışım ki bir suçlu seçmişim kendime ve kendimi suçlamışım. En çok kendime saldırmışım düşmana saldırır gibi. Derdim neydi bilmiyorum. Aslında biliyorum da neyse... Değişik bir çocuktum. Büyüdükçe herkesleştim neyse ki. Ama silmeye de kıyamadım eski yazıları. Kalsınlar burada böyle. Onlar benim 18 yaşım, 19 yaşım. Ve şimdi 24 olmak üzereyim. Yeni yaşıma bir keşke bırakmamak için buradayım. Zihnimde ki hikayeleri özgür bırakacağım. Okunsun, okunmasın farketmez. Ama benden çıksınlar artık. Beni salsınlar. 
          Meraklısına küçük bir dipnot;
          Ben bir yazar değilim. Ben kafasında karakterler, olaylar ve konuşmalar dönen bir deliyim. Yazdıklarım için sorumluluk kabul etmiyorum. Yazarım, yazmam, yanlış yazarım, düzeltmem... Ne yaparım bilmiyorum. Kafamın içi çöplük. Ve ben ilk defa bu çöplüğü boşaltmayı deneyeceğim. Ortaya güzel bir manzara çıkacağını zannetmiyorum. 

Gözlerini kapatıyorlar verdikleri güvenle. Sonra bırakıyorlar ellerini. Görmeden yürümeye çalışıyorsun. Hangi yola gideceğini bilmeden, yolun sonunu bilmeden. Seni istedikleri yola getirebilmek için dört bir yandan bağırıyorlar sana. Hepsinin yolu farklı. Nereye gideceğini bilmiyorsun. Aslında tarif ettikleri gitmeni istedikleri yollar değil, gitmek istedikleri yollar. Hiç gidemedikleri yollar. Hangisinin hayal kırıklığına yara bandı olacaksın? Hangisinin izinden gideceksin? Hangisine diğerlerinden daha fazla güveneceksin? En güvenli yol hangisi? Konuşup durmayı bıraksalar, bildiklerini kendilerine saklasalar bir kere de. Biri de sana hükmetmeye çalışmayı bırakıp çıkarıp açsa gözünde ki bandı, al yolunu sen seç dese. Başkalarının gözlerinden bakma hayata dese. Bir kere de biri sana verdiği güvenle kapatmasa gözlerini. Aç gözlerini çocuk. Aç. Kimseye güvenmemeyi öğrendiğin gün dünyayı kendi gözlerinden göreceksin, kendi yolunu çizeceksin. 

Gözlerin kapalı,
          Kulaklarında rüzgarla oynaşan dalgaların sesi,
          Ayaklarının altında koşturuyor kumlar,
          Denizin kokusu özgürlüğün habercisi sanki.
          
          Güneşin ışıkları arkandan eşlik ediyor,
          Karanlıkta kalma demek ister gibi.
          İki yana açıp kollarını, özlemle kucaklıyorsun rüzgarı
          Kaybettiğin her şeyin acısını çıkarır gibi
          Kalbinin ritmi, denizin dalgalarına karışarak geliyor kulağına.
          Dünyanın en güzel şarkısını dinlemek gibi.
          
          Anlayacağın dostum
          Gerçekler hayatın ölümcül darbesiyken
          Hayaller, yaşadığını hissetmek gibi. 

İnsan bazen iyileşmek istemiyor. Öyle anlar geliyor ki, yürüdüğü dikenli yollarını, çiçekli yollarından daha çok seviyor. İnsan bazen acılarına katlanmıyor, acılarına tutunuyor. Çünkü bazen acıların, tiyatro oyunu gibi akıp giden hayatının tek gerçek sahnesi oluyor. Bazen acıların, saygıyı hak eden tek duygun oluyor. Bazen acıların, yarına tutanabileceğin tek dal oluyor. 
          Yaralayanları sevme ama yaralarını sev. Çünkü yeri geldiğinde seni yarınlara o yaraların taşıyacak. 

Seni senden başka kimse anlayamaz. Seni senden başka kimse duyamaz. İşte o yüzden burada kendi kendine yazıyorsun. O yüzden aynalarla konuşuyor. Aynalara bakarak gülüp ağlıyorsun. Acizsin sen. Bir korkaksın. O kadar çok susturuldun ki şimdi iki kelime etmekten korkuyorsun. O kadar çok yanlış anlaşıldın ki şimdi fikrini ortaya atmaktan çekiniyorsun. O kadar çok haksızlığa uğradın ki şimdi herkese "haklısın" diyorsun. Sen kendi hayatında tanıyabileceğin en büyük yalnızsın. Sen en büyük kaybedensin. Çünkü hiç kazanamadan kaybettin. Sen en büyük kaybedensin. Çünkü kendi karakterini, fikirlerini, sesini kaybettin.
          Hep yaptığını yapmaya devam et olur mu? Hiç var olmayan dünyaları okuyarak ağla, gül. Sen saklan yorganının altına, sessizce yaşamaya devam et orada. Yaşamadan yaşamaya, bir ölü gibi yaşamaya devam et. Biliyor musun? Ölüler bile daha çok diri senden. Ait oldukları bir yer var. Ama sen. Sen bir ölüden bile daha ölüsün. Sen kendini her oluşturmaya çalıştığında, bembeyaz temiz bir sayfaya kurşun kaleminle her yazmaya başladığında, cümlelerine nokta koyamadan silgiyle sildiler varlığını. Ve böylece sen, kim olduğu hiç anlaşılmamış, okunamayan silik bir iz, kara bir leke bırakmış oldun o bembeyaz sayfalarda.  
          Acıyorum sana küçük kız. Gücüm olsa, inan gücüm olsa onların ellerinden o silgiyi alıp tümden yok ederdim o silik varlığını. Gücüm olsa kurtarırdım seni, beyaz bir sayfanın utanç veren kara bir lekesi olmaktan. Özür dilerim küçük kız, yorganının altında bir ölüden daha ölü şekilde yaşayıp gitmeye mecbursun. Özür dilerim. 

Ben, ben değilim. Aynaya baktığımda gördüğüm kişi değilim. Ben, birilerinin kafasında mevcut bulunan Ben'e uymuyorum çünkü. Ona yetemiyor, ona yetişemiyor, onunla yarışamıyorum. Hayallerim ve rüyalarımda gördüğüm benle, ben bir değil. Mesela bir yerlerde bahsim geçiyorsa o bahsedilen de ben değilim. Nasıl desem.. bildiğim bir dünyanın bilmediğim vahşiliklerinde kayboldum galiba. Hey ben! Hadi uyuyalım..

Uyumak iyidir. Arınırsın duygularından; Büyük bir boşvermişlik.. 
          
          Ölümün ikizidir uyku. Unutturur herkesi; Öyle bir terketmişlik.. 

Hastalıklı bir bedene, zihine, kalbe sahipsin. 

Bu ne biçim bir saat 

Bazen bazı şeyleri hak ediyormuşuz gibi hissettiriyorlar.