susvedinle_

Bugün doğum günün, 22 oldun. Hayatın kimseye değmeden gelip geçen bir bulut misali. Hava dolu bir gaz bulutu sadece. Kimse dokunamaz bir buluta, ulaşılmaz ve çok yüksekte görünür. Belli bir şekli olmadığı için yıldızları seçen, 'bu parlak olan benim yıldızım' diyenler gibi bulutları seçenler olmaz. Yıldızları izledikleri gibi bulutları izlemezler, çoğunlukla öylece varızdır işte. Gökyüzünde güneşe, aya, yıldıza şiirler yazanlar bulutları görmezden gelirler. Bir albenimiz yoktur. Işık saçmayız, insanın içini ısıtmayız, güzel de görünmeyiz. Yağmur sayemizde mi yağıyormuș? Bunun da bir önemi yoktur. Marifet yağmurun geldiği bulutta değildir zaten, yağan yağmurdadır. Öylece varızdır işte. Öylece varsın Beyza. Öylece varsın. Tatlı küçük heyecanların peşinden koşuyorsun, sahte güzel hikayelerin içinde kayboluyorum. Gerçek hikayenin seni bulmayacağını biliyorsun. Kendine acıyorsun çünkü bir çoğunun sana acıdığını biliyorsun. Seni göremezler sana dokunamazlar ulaşılmazlığından değil bu, ulaşmak istemediklerinden. Herkesin istediği şekli alıyorsun, öyle olduğundan değil, kabul görmek istediğinden. Devam etmek bile istemiyorum. Bugün doğum günün işte. Yașamaya devam et boşluğun içinde. 

Nasıl bir şey biliyor musun? Ağzımı açsam ilgi dileneceğim. Sadece bir an için, içlerinden biri gibi hissetsem, saatlerce güleceğim. Nasılsın deseler bütün hayatımı ortaya dökeceğim. Benimle konuşuyorlarsa sesim titremesin diye heyecanımı gizleyeceğim. Soru sorduklarında hoşlarına giden cevabı vermek için saatlerce düşüneceğim. Benden soğumasınlar diye yüzümü gizleyeceğim. Bir adım atsalar ömür boyu peşlerinden koşacağım. Bir kez yokluğumu hissetseler ömür boyu yanlarında olacağım. Dertlerini anlatsalar onlarla ağlayacağım. Bunun adı yalnızlık değil. Bunun adı kimsesizlik. Ve ben her gece olmadığım Ben'i hayal edip, onu sevdiklerini düşünürek uyuyacağım. Bunun adı delilik değil, bunu adı çaresizlik. 

Gözlerini kapatıyorlar verdikleri güvenle. Sonra bırakıyorlar ellerini. Görmeden yürümeye çalışıyorsun. Hangi yola gideceğini bilmeden, yolun sonunu bilmeden. Seni istedikleri yola getirebilmek için dört bir yandan bağırıyorlar sana. Hepsinin yolu farklı. Nereye gideceğini bilmiyorsun. Aslında tarif ettikleri gitmeni istedikleri yollar değil, gitmek istedikleri yollar. Hiç gidemedikleri yollar. Hangisinin hayal kırıklığına yara bandı olacaksın? Hangisinin izinden gideceksin? Hangisine diğerlerinden daha fazla güveneceksin? En güvenli yol hangisi? Konuşup durmayı bıraksalar, bildiklerini kendilerine saklasalar bir kere de. Biri de sana hükmetmeye çalışmayı bırakıp çıkarıp açsa gözünde ki bandı, al yolunu sen seç dese. Başkalarının gözlerinden bakma hayata dese. Bir kere de biri sana verdiği güvenle kapatmasa gözlerini. Aç gözlerini çocuk. Aç. Kimseye güvenmemeyi öğrendiğin gün dünyayı kendi gözlerinden göreceksin, kendi yolunu çizeceksin. 

Gözlerin kapalı,
          Kulaklarında rüzgarla oynaşan dalgaların sesi,
          Ayaklarının altında koşturuyor kumlar,
          Denizin kokusu özgürlüğün habercisi sanki.
          
          Güneşin ışıkları arkandan eşlik ediyor,
          Karanlıkta kalma demek ister gibi.
          İki yana açıp kollarını, özlemle kucaklıyorsun rüzgarı
          Kaybettiğin her şeyin acısını çıkarır gibi
          Kalbinin ritmi, denizin dalgalarına karışarak geliyor kulağına.
          Dünyanın en güzel şarkısını dinlemek gibi.
          
          Anlayacağın dostum
          Gerçekler hayatın ölümcül darbesiyken
          Hayaller, yaşadığını hissetmek gibi. 

İnsan bazen iyileşmek istemiyor. Öyle anlar geliyor ki, yürüdüğü dikenli yollarını, çiçekli yollarından daha çok seviyor. İnsan bazen acılarına katlanmıyor, acılarına tutunuyor. Çünkü bazen acıların, tiyatro oyunu gibi akıp giden hayatının tek gerçek sahnesi oluyor. Bazen acıların, saygıyı hak eden tek duygun oluyor. Bazen acıların, yarına tutanabileceğin tek dal oluyor. 
          Yaralayanları sevme ama yaralarını sev. Çünkü yeri geldiğinde seni yarınlara o yaraların taşıyacak. 

Seni senden başka kimse anlayamaz. Seni senden başka kimse duyamaz. İşte o yüzden burada kendi kendine yazıyorsun. O yüzden aynalarla konuşuyor. Aynalara bakarak gülüp ağlıyorsun. Acizsin sen. Bir korkaksın. O kadar çok susturuldun ki şimdi iki kelime etmekten korkuyorsun. O kadar çok yanlış anlaşıldın ki şimdi fikrini ortaya atmaktan çekiniyorsun. O kadar çok haksızlığa uğradın ki şimdi herkese "haklısın" diyorsun. Sen kendi hayatında tanıyabileceğin en büyük yalnızsın. Sen en büyük kaybedensin. Çünkü hiç kazanamadan kaybettin. Sen en büyük kaybedensin. Çünkü kendi karakterini, fikirlerini, sesini kaybettin.
          Hep yaptığını yapmaya devam et olur mu? Hiç var olmayan dünyaları okuyarak ağla, gül. Sen saklan yorganının altına, sessizce yaşamaya devam et orada. Yaşamadan yaşamaya, bir ölü gibi yaşamaya devam et. Biliyor musun? Ölüler bile daha çok diri senden. Ait oldukları bir yer var. Ama sen. Sen bir ölüden bile daha ölüsün. Sen kendini her oluşturmaya çalıştığında, bembeyaz temiz bir sayfaya kurşun kaleminle her yazmaya başladığında, cümlelerine nokta koyamadan silgiyle sildiler varlığını. Ve böylece sen, kim olduğu hiç anlaşılmamış, okunamayan silik bir iz, kara bir leke bırakmış oldun o bembeyaz sayfalarda.  
          Acıyorum sana küçük kız. Gücüm olsa, inan gücüm olsa onların ellerinden o silgiyi alıp tümden yok ederdim o silik varlığını. Gücüm olsa kurtarırdım seni, beyaz bir sayfanın utanç veren kara bir lekesi olmaktan. Özür dilerim küçük kız, yorganının altında bir ölüden daha ölü şekilde yaşayıp gitmeye mecbursun. Özür dilerim. 

Ben, ben değilim. Aynaya baktığımda gördüğüm kişi değilim. Ben, birilerinin kafasında mevcut bulunan Ben'e uymuyorum çünkü. Ona yetemiyor, ona yetişemiyor, onunla yarışamıyorum. Hayallerim ve rüyalarımda gördüğüm benle, ben bir değil. Mesela bir yerlerde bahsim geçiyorsa o bahsedilen de ben değilim. Nasıl desem.. bildiğim bir dünyanın bilmediğim vahşiliklerinde kayboldum galiba. Hey ben! Hadi uyuyalım..

Renklerime göre şarkılarım var benim. Ruh halime göre renklerim. Bazen gri oluyorum. Bir duman oluşuyor kafamda. Griyi çağrıştıran şarkılarım, sessiz çığlıklar atıyor kulağımda. Bazen havam parçalı bulutlu oluyor. Bir umutlu mavi yanaşıyor yamacıma.  Bir ruh katıyor umut, ölü duran bütün şarkılarıma. Bazen siyah oluyorum. Siyah isyandır, isyan ateş. Alev alıyor gökyüzüm. Hayatı kararanların isyanına devrim oluyor, ortalığı inleten şarkılarım. Bazen beyaz oluyorum. İşte o zaman susuyor tüm şarkılar. İnsanların sesi kaplıyor her yeri. Rengimi bulamıyorum. Rengimi seçemiyorum. Kafa sallıyorum sadece. Çünkü susmuyorlar! Çünkü beyazı herkes ister. Çünkü beyazda herkes kendisinden bir parça görür. Çünkü beyazda iz bırakmak kolaydır. Bazen beyaz oluyorum insanların olmamı istediği kişi olmak uğruna. Sen beyaz olmak istemesen de, beyazlığı adında bile taşındıktan sonra ne fayda?

Uyumak iyidir. Arınırsın duygularından; Büyük bir boşvermişlik.. 
          
          Ölümün ikizidir uyku. Unutturur herkesi; Öyle bir terketmişlik.. 

Hastalıklı bir bedene, zihine, kalbe sahipsin.