ㅤㅤ

Bedenler emanet etten.
          Bana müjde ver cennetten,
          Benim cennet gözlüm ahiretten.

"Sen benim ilahımsın."

Tanrım, diye fısıldadım. O benim sonum, o benim varoluş sebebim. Ben onsuz ne yaparım? O bensiz ne yapar? Ona cenneti tattırdım. Benimle güldü o, şimdi, sen onu benden çaldın. Bensiz ne yapar o?

Belki de senin ormanında kalmak,
          Kaybolmak değil, bulunmamaktır.
          Çünkü senin sesin, çağrı değil yankıdır.
          Zamanla yollar belirir,
          Adın keskinleşir, ağlarım.
          Bir kütüğün arkasında sesini dinlerim.

Gözlerin sessiz bir hançer,
          Adın geçince üşüyor içim,
          Sözlerin geceye benzer,
          Zihnimde yankılanır, hiç gitmez.
          Kalbim seni anarken titrer,
          Her nefesim bir suç gibi.

Seni görmemeliyim, bir bakışın ölümüme yetecek.

"Madem ölmemiz gerekiyor, o halde yaşayalım."

En çok korkaklığı sende gördüm lakin bilirim ki, aşk en çok korkuyu barındırır içinde.

Aşk, insanın kendi sınırlarını aşma cesaretidir. Sevdiğinde, kendini savunmasız bırakırsın; kalbin, en kırılgan yerin olur. O yüzden çoğu insan, aşkı değil, güvenliği seçer.
          Korkaklık, işte tam da burada başlar: hissetmekten korkmakta.
          Aşık olmayı değil, reddedilmeyi düşünür; hisleri değil, olasılıkları tartar.
          Ve sonunda, en büyük kaybı yaşar: yaşanmamış bir hayat.
          Oysa aşk, varoluşun en cesur hâlidir.
          Sevmek, korkuya rağmen yaklaşmaktır.
          Korkaklar, akıllarını dinler; cesurlar, kalplerini.

Tanrı'na fısılda;
          Benim dizlerim, sadece senin huzurunda yere değer.