svkthcyv
Mənə qarşı ən pis söz “Sən özündən başqasını düşünmürsən” oldu.
Ən yaxınım mənə ən uzağım oldu.
Mən elə biri deyiləm deyə sözlər danışmayacam, özümü yormayacam. Çünki məni tanıyan elə biri olduğumu belə fikirləşməz. Mən özümü tanıyıram, amma məni qıran çox yaxınım özümdən artıq saydığım insan bu cümləni mənə istifadə etməsiydi.
Mən səhərə qədər ağladım hıçqıraraq.
Ama o bunu bilməyərək qurdu bu cümləni.
O bilmirdi ki, mən onun bir kəlməsinə belə necə dəyər verirdim. O bilmirdi ki, mənim içimdə onun səsi belə hər şeydən uca dayanırdı. O bilmirdi ki, məni dünyada ən çox incidə biləcək insan elə özü idi… və o gün bunu etdi.
Hər kəsin qırıldığı bir an var, mənimkisi də həmin cümlə oldu.
O an sanki içimdə nəsə çatladı — səssiz, amma dağıdıcı.
İndi isə bir həqiqəti anlayıram:
Bəzən ən çox güvəndiyin insan, sənə ən çox yara vurur.
Və bəzən ən doğma bildiyin adam, səni ən yaxşı tanımalı olan adam… səni heç tanımadığını bir cümlə ilə göstərir.
Ama yenə də susuram.
Çünki mənim sükutum belə onun qırıcı sözündən daha ağır deyil.
