O kadar alışığım ki varlığına. Kendimi çocuk gibi hissediyordum yanında bilmiyorum hoşuma gidiyor başka kimsenin bilmediği ayrıntıları sen bil istiyordum. Çizgi film izlemeyi , masal okunmasından hoşlandığımı , aslında teması sevdiğimi ve diğer hepsini. Seninleyken bunlar sorun değildi ama başkasına içimi açmak istemiyorum. Ben artık kimseyle ne tanışmak ne konuşmak ne de yakın olmak istiyorum. Ben hep yalnız olacağım. Yanımdakiler de neden yanımda bilmiyorum kendimin bile nasıl olduğu umrumda değilken kimseye yazamıyorum nasılsın diye yapmacık gibi gorunmeyeyim istiyorum. Ben sana aşıktım. Belki normal gelmiyordu ama bu onu değiştirmiyordu ya. Sen zannediyorsun ki ben bana iyi gelecek biriyle tanışırsam mutlu olacağım ve bundan sıyrılacağım. Ben içimdeki sevgiyi yalnız bir kişiye ayırabilecek kadar aciz biriydim şimdi o bile tükendi. İnsanlar benden neden uzaklaşıyor biliyor musun? Çünkü ben birine aşık olmussam kimseyi görmüyorum. Ama bu aşk sanma ki bir sevgiliye duyulacak bir aşk hayır öyle değil. Bir hayranlık bı tür saygı içten kabullenme itaat etme uyum sağlama rahat etmek gibi bir şey. Ama artık bu yok değil mi? Evet yok artık bunu kabullenmem gereken o kısımdayım sanırım hayır sanırım değil kesin dedin artık o kesin kısımdayım artık bir umut hiçbir şey yok bir şey düşünmek de yok sadece kabullenme ve sorun çıkarmama kısmına geldik.