Yağmur

Boğuluyorum..

İyi hissediyorum

Hayat 1 2 günde çok hızlı değişiyor.. 

Hayatımdaki herkes beni sevdiğini söylüyor ama gün sonunda yalnızlıkla boğuşuyorum. 

Kafamda dönen her şeyi anlattığım kişiler sen bağlanıyorsun bunu kendine yapma dediler.
          
          Artık neredeyse tüm gün uyuyorum. Okula gidip, staja gidip dönüp uyuyorum. Kahvaltı yapmıyorum akşam hemeği yemiyorum. Artık midem bulanıyor. 
          
          Bandanayı koklamayı da bıraktım.
          
          Onu özledim ama onu düşünmeyi bile kendime yasakladım.  Çünkü aşırı umutlanıyorum. 
          
          Çocuk ben yazmazsam yazmıyor. Ama o meşgul biri görüyorum, biliyorum. Kendime karşı bile saatlerce savunabilirim o çocuğu ama gerçekten bana zarar veriyor. 
          
          Onu düşünmek onun için bir şeyler yapmak. Onun ruhu bile duymazken yapmak.
          
          Kendimi onun için yıpratmayacağım. Bu benim içinde onun içinde en iyisi. 
          
          Geleceğimizi tamamen ona bırakıyorum. İleride birlikte geleceğimizi inşa edebiliriz ancak şuan benim tercihim kendi geleceğimi ön plana almak olacak. Temelleri olan bir binayı tamamlamam gerek. 
          
          Umarım birbirimizi kaybetmeyiz.")
          

Hala düşünüyorum. Benimle vakit geçirmek için gelecek ve diğer arkadaşlarına haber etmeyecek. Sadece benimle görüşüp gidecek. Onun için değerliyim. 
          
          İlgisi beni çok mutlu ediyor. İlgim onun hoşuna gitmese bana değer vermeyeceğini biliyorum. Onun bana karşı nazik davranışlarını görüyorum ve olabildiğince karşılık vermeye çalışıyorum. 
          
          Onu abi olarak mı görmeliyim arkadaş olarak mı ifdl olarak mı yoksa hoşlandığım çocuk olarak mı?  
          
          Bunların hepsini bana hissettirebilen biri.. kafam karışık. O çok nazik sempatik... ses tonunu bile benimle konuşurken değiştiriyor. Bunu neye yoracağımı bile karmaşıklaştırıyor zihnim.
          
          Gerçekten mutlu olduğum anlar onunla dolu gibi. Onun yanında o kadar huzurluyum ve güvende hissediyorum ki. 
          
          Geldiğinde ona vakit ayırmak için can atıyorum. 
          
          Onun kokusunu bile özledim ilk buluştuğumuzda üstüme sinmişti sanırım. Saçına taktığı bandanayı bana hediye etti. Her gün uyanıp onun kokusunu içime çekiyorum. 
          
          Çok güzel bir his. Her gün kalkmak için artık yepyeni bir amacım daha var. O kokuyu alabilmek. 
          
          

Bazen insanlar çok karmaşık hissederler. 1 haftadır bir çok duyguyu ardı ardına yaşamak beni yoruyor. 
          
          Karmaşık hissetmemin nedeni belki budur. Belki de karşımdaki insan karmaşık hissettirmeye çabalıyordur. 
          
          Biri var onu seviyorum ve o da beni seviyor. 
          Sıkıntı şu soruya cevap bulamamam "Bu sevgi içinde neyi barındırıyor?" 
          
          Kendimi tanımlayamıyorum onu da tanımlayamıyorum. Tek söyleyebileceğim şey onun yanında çok huzurluyum. Hiçbir şey yapmasakta yan yana olmak bile mutlu ve huzurlu hissettiriyor beni.
          
          Başta gerçekten birbirimizden hoşlandığımızı düşündüm. Sonrasında kendi davranışlarımı hislerimi düşünüp ona sadece hayranlık duyduğumu fark ettim. Onun hâlâ hayranıyım. 
          
          İlk kez yan yana geldiğimizde idolümle buluşmuşum hissiyatı vardı. Sonrasında bu hissiyat abi-kardeş duygularına evrildi. Bi sonraki gün yan yana geldiğimizde abi-kardeşi hissedemedim. Ben yine ona hayrandım. Ama onun bana karşı hissettiği duyguları anlayamıyorum. 
          
          Belki de çok detaylı düşünüyorum bu kadar takmamam gerekir ama merak çok ağır bir duygu. 
          
          Bu sabahta abi demen garip hissettiriyor dedi. Ki bunda haklı buldum onu aramızda sadece 2 yıl var öz abimleyse 3 yıl.. Onun arkadaşları neredeyse çoğu benle yaşıt. Benim için ne kadar normalse ona da bi o kadar garip geliyor olmalı. 
          
          Tüm bunlar kafamı çok karıştırıyor. Mantıklı düşünemediğim için mi sonuca ulaşamıyorum. 

Çevredeki insanları değiştirince hayat gerçekten değişiyormuş 

Kış mevsimini özledim 

Biri var beni sevdiğini söyleyen ama aynı zamanda umursamayan.. 
          5 ay oldu.. görüşür müyüz bilmiyorum. Görüşmek istiyor muyum bilmiyorum. O kadar karışmış hissediyorum ki.. 
          
          Biri daha var beni sevdiğini söyleyen beni umursamayan ama gün içindeki en ufak anısını bile bana anlatan..
          5 yıl oldu.. onunla görüşmeyi o kadar çok istiyorum ki.. 
          
          Bir de ben varım. Tek başıma dünyayı gezebilecek olan. Kendimi tek ferahlatabilen. Yalnızlığı seven ama topluluğun içindeymiş gibi görünen..
          17 yıl oldu.. onunla görüşmeye başlayalı ise 2 yıl oldu..