Genelde kınayan gözlerle bakan insanların 'korkaklık' olarak adlandırdığı, ama aslında büyük cesaret isteyen bir şeydir intihar. Hayatına tanrıdan önce müdahele edip son vermektir. Bir nevi cinayet gibi. Diğer insanlar ruhunu öldürüyor, ve sen ruhsuz yaşamak istemediğin için kendini öldürüyorsun. Kendinin katili oluyorsun.. Arkada bıraktıkların umrunda bile olmuyor, çünkü artık tutunacak bir şey bulamıyorsun, için yanarken dışarı soğuk gözükmek istemiyorsun artık. Zaten yaşarken atamadığın çığlıkları, bedenin ölürken atıyorsun.
"NEDEN BEN HAYATTAYKEN GÖRMEDİNİZ BENİ?"
"NEDEN KİMSENİN OMZUNDA AĞLAYAMADIM!"
"NEDEN BENİ SEVMEDİNİZ!"
Ve bunun gibi bir çok kalp kıran kelimenin oluştuğu cümleler topluluğu.. Bu çığlıkları hayattayken atsak ne olacak? Eminim ki gülüp geçecekler. Neden mi? Çünkü onlar nankör. Herkes nankör. Kimse bir diğerini düşünmüyor, bizim gibiler başkalarını düşündüğü için bu kadar kırılıyor işte, her neyse..
Yani diyeceğim şu ki intihar; bir insanın hayatının bitişi, zaten ölü olan ruhunun başlangıcıdır.
-çağla