pluviophile.

yazdıklarımın konusu sendin, öyle ya, senin göğsüne yaslanıp saklanamayacaklarımdan yakınıyordum orada yalnızca. ’

“benim evim senmişsin.”

ölmekten korkmazdı, kanıtıysa çürümüş ciğerleriyle içki ve sigara içmeye devam etmesiydi. insan kendini neden içkiye verir anlamazdım ya ben; şimdi anlıyorum bazen tüm düşüncelerin uyuşması gerektiğini. 

siz bilmezsiniz ama kızlar babalarını çok severler. her halleriyle severler. 

kim istemez mutlu olmayı
          mutsuzluğa da var mısın?

dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
           bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.

gerçekten boynunu bükmezdi papatyalar,
          ihanetinden onlar da payını almasaydı eğer.

ne varsa her şey hatırımda,
          sanki daha dünmüş gibi
          senden gelen senin olan ne varsa her şey hatırımda.

aile albümünde sevdiğim bir fotoğraf var, o da babamla benim fotoğrafım.
          
          babam bir divanın üzerine uzanmış, kitap okuyor, ben de yanına yatmışım. bir yaşında olmalıyım, mutlu bir halim var ; başıma kötü bir şey gelmez, babamla birlikteyim.
          
          benim babam, genç ve yakışıklı bir adamdır, ona bilgin havası veren metal çerçeveli gözlükleri var; aynı zamanda güven verici bir kişidir, yanında huzur duyulacak biri; o buradayken huzurluyuz çünkü ölmemiz imkansız.
          
          babam şimdi neden burada değil, niçin üzgün, niçin artık benimle konuşmuyor?
          
          resimdeki babam nereye gitti?

ne olup ne biter, emin ol haberim var. midemi bulandırır hiç sindiresim yok.