Hep bir ihtimal yarattık, her şey için.
Olabilirliği doğrultusunda arz-ı endam ederken umut,
Karanlıktan dirilmeye başlarken o ince ışık, gözlerimiz kamaştı.
Kör olduk o incecik ışık aydınlatırken karanlığımızı.
Göremedik.
Işığın içeriye girerken ki heyecanından mı yoksa uzun zaman sonra gördüğümüz ilk ışık olduğundan mı bilemedik. Şaşkındık.
Bir garip mezarlığa çevirdik içimizi.
Kimler öldü, kimler dirildi tekrardan..
Kimilerinin sorgusu daha uzun sürdü, kimilerinin ki sorgusuz sualsiz oldu.
Ama bir şekilde gömdük.
Şimdi yeni biri daha yaklaşıyor yörüngeye.
Ya gömeceğiz, ya diri tutacağız.
Hangi umutla ? Hangi ketumlukla ?
Sabır göstermeden olmuyor tabi.
Sabrederek göreceğiz karşıdakinin yerini nasıl seçtiğini.
Bir garip mezarlık içimiz..
Üstelik öyle şarkı da anlatıldığı gibi pembeden değil...