Ay ışığı vuruyor odama... Masanın üzerindeki birkaç ekmeğe dokunuyorum. Onlara dokununca kalbime dokunmuş gibi hissediyorum. Bir mahşer yalnızlığı bu. İnat ettim kendim olmakta, bu yüzden tiksindi benden dünya ve sonuna kadar reddetti. Yandı özlemlerim korkularımla birlikte... şimdi bir tek sen kaldın, birde yüzümdeki o kanayan ışık... Ne olur, sadece sen küçümse beni... Ne olur, bana bu hayattan daha kötü davran... Sadece beni hasretinle bırakma...