Wiem, jak to jest nie czuć nic. To oszałamiające światło. Zaczyna się od jednego punktu i rozrasta tak szybko, że prawdziwy świat zaczyna się spalać, aż nie ma nic prócz światła. To rozpalona do białości żarówka w przestrzeni gdzieś pomiędzy kością nosową a oczami. Kilka centymetrów pustego powietrza pomiędzy skórą a tym, co poza nami. W pewnym momencie ciało przestaje zmagać się z bólem i staje się nim. To wyzwalające; tracisz kontrolę i świadomość, i wszystko, co czyni cię człowiekiem, i pozwalasz swojemu ciału - zaciekłemu, instynktownemu zwierzęciu wewnątrz ciebie - podejmować wszystkie decyzje. O niczym nie myślisz. Nie czujesz. Nic oprócz światła.