💔

..beni buraya bağlayan bir şey var mı diye düşünüyorum da, aklıma bir kuru diken bile gelmiyor.

"kalabalık beni sahiden sıktı. ben ikide bir böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. bu nefret falan değil. insanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… sadece bir yalnızlık ihtiyacı. öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. bütün bu beynimden geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. o zaman nasıl hazin bir hâl aldığımı tasvir edemezsiniz."

her ne kadar görmezden gelmeye çalışsam da olmuyor işte, ne yapıp edip tekrar düşüyorsun aklıma.

biliyor musun az az yaşıyorsun içimde,
          oysaki seninle güzel olmak var.
          örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi. 
          bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda.
          midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor. 
          sen o karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte.
          sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel.
          o başkası yok mu bir yanındakine veriyor 
          derken karanfil elden ele. 
          görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle.
          sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil. bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk. birleşiyoruz sessizce.

yaslı yüreğimin utangaç itirafı: “sizi sevmekte ölüyorum.”

geceleri düşüncelerim daha da can yakıcı bir hâl alıyor. 

"kimi gün öylesine yalnızdım, derdimi annemin fotoğrafına anlattım.
          annem ki beyaz bir kadındır, 
          ölüsünü şiirle yıkadım.
          bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım. 
          öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.
          çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca, acının ortasında acısız olmayı. 
          kalbim ucu kararmış bir tahta kaşık gibiydi bayım.
          kendimin ucunu kenar mahallelere taşıdım.
          aşk diyorsunuz ya, işte orada durun bayım. 
          ıslak unutulmuş bir taş bezi gibi kalakaldım kendimin ucunda. 
          öyle ıslak, öyle kötü kokan,
          yırtık ve perişan.
          siz aşkı ne bilirsiniz bayım. 
          aşkı aşk bilir yalnız!"

“özledim seni, ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir. 
          beynimi uyuşturuyor özlemin. 
          çok sık birlikte olmasak bile, benimle olduğunu bilmenin bunca yıl içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum. 
          yokluğun, hatırladıkça yüreğime saplanan bir acı olmaktan çıkıp mütemadi bir boşluğa dönüşüyor.”