Her sözünde her hareketinde kendime dair anlamlar çıkartmaya çalışıyorum oysa ortada bana dair hiç bir şey yok. Benim olan hiç bi şey. Düşünsene belki ölüp gidicem ya da hiç görüşemiycez ama benim içimde hep o son kez görme isteği kalıcak. Ve asıl olan soru da ben her an onun düşüncesi ile yaşarken arada bir de olsa aklına geliyor muyum, gelince bir şey hissettiriyor muyum ? Kendim hepsinin cevabını biliyorum ama kendime kabullendiremiyorum, yok desem de hep bir umut var o umudu söndüremiyorum içimde.