Buralardan da gitme vaktim gelmiş. Kimsenin umrunda olmayacağıdığımı ve olmayacağımı biliyorum. Gerçek hayatımda saç sorunlarımdan dolayı saçlarımı uzatamıyordum ve aşırı dökülme yüzünden kendimi bildim bileli kel olarak kullandım. İnsanlar bu yüzden bana önyargılı baktılar hep. Küçükken dalga geçerlerdi saçlarım olmadığı için. Bir insanı insan yapan iki kol iki bacak güzel bir yüz gibi göstetiyorsunuz fakat çoğunuz insan bile değil. Böyle insanlık olur mu? Eksikliklerim var diye ailem bile beni çok sefer dışladı. Çocuğumun olamayacağını öğrendiklerinde sen gidip orospuluk yaparsın dediler. Babam kapı dışarı attı beni. Sonra abim aldı yanına. Kendisi üniversite okurken çalışıp beni de okutmak için uğraşırdı bu yüzden yüzünü bile göremezdim. Annem desen... Annemi yılda bir kere anca görüyorumdur. Arkadaşım hiç olmadığı için hep sosyal medayadan arkadaş yapmak istedim. Burada çok güzel arkadaşlıkkar gördüm kıskandım açıkçası. Neden herkesin arkadaşları vardı da benim yoktu ki? Bu yüzden onlarla tanışmak istkidim. Baktım ki gerçek hayatlarında da tanışıyorlarmış. Bende sanaldan arkadaşları olurum diye düşündüm. Fakat kıskançlık gibi bir hataya düşüp aralarının daha fazla açılmasına neden oldum. Şimdi iyiler mi kötüler mi bilmem ama ben çok pişmanım yaptıklarımdan. İki kırılmış insanın daha çok kırılmasına sebep oldum. Kötü bir insanım biliyorum ama benden kötüleri de var bu dünyada diye düşünüp affedileceğimi düşündüm fakat öyle olmadı. Belki buraya bir daha hiç girmieyeceğim ya da yıllar sonra özleyip bir kere nasıllar diye bakmaya gelecegim sevdiğim insanlara. Belki de bakamayacağım hiçbir zaman... Yine de herkese teşekkürler ben artık dayanamıyorum kendimi derslerime ve abime odaklayacağım bundan sonra. İyi bir kardeş olacağım