Ben kimdim? Mavi gözlü, sarı saçlı, gamzeli, popüler, her zaman okul birincisi; Almina Yılmazer. Bu muydum, ben? Hayır, değildim. Ben sadece bir kaç kelimeden, cümleden oluşan biri değildim. Almina Yılmazer'im ben. Babası ve annesi onu 8 yaşındayken terk etmiş, bir sürü işkenceye maruz kalmış, defalarca taciz edilmiş, yarı yolda bırakılmış, güven problemi olan, sinir krizleri geçiren, panik ataklar geçiren, psikolojik tedavi gören, bir sürü ilaç kullanan biriydim, ben.
Hani hep derler ya küçük çocuklar; "Büyüğüm ben!" diye, işte ben kendime, "Büyüğüm." demeden öğrendim büyümeyi. Babamın bana daha 7 yaşımdayken taciz etmesinden öğrendim ben, büyük olmanın ne demek olmasını. Annemin her şeyi bilip, beni sadece dövüp bir şey dememesinden öğrendim ben, büyük olmanın ne demek olduğunu. Beni bir sokak ortasında bıraktıklarında öğrendim ben, büyük olmanın ne demek olduğunu.
Ben Almina Yılmazer, acılarım ile ayaktayım.