Meselâ ben birine kin tuttuğumda; türlü türlü işkence senaryoları veya haddi hesabı olmayan beddua listesi tutamıyorum. Tarihini, zamanını, adını, değerini, hangi anda hançeri sapladığını bir kenara not edip devam ediyorum toz topraklı, çukurlu, aşınmış yoluma. En azından aynı insanlara tekrar güvenip dikiş attığım yaralarıma iltihap bulaştırmaktan kurtuluyorum. Başka yara açacak olan insanlar  aynı yaranın üstüne değil de sağ çaprazına açıyor. Komple yamalı hâle geliyorsunuz sonra ama 2 yaranın üst üste gelmesinden daha iyidir bu. Vücudunuz komple yaralarla bezendiğinde zaten kayışı kopartıyorsunuz. Hayattan müstesna bir şekilde soğuyorsunuz.  Bazı kırıklar ısınıyor  zaman sonra fakat yaralar ne ısınınca ne de zamanla eski halini almıyor. Tıpkı doğum izi gibi hayatınız boyunca taşıyorsunuz izleri. Geçer diyenlerin ne tür bir yalan attığını burada anlıyorsunuz. Alışırsınız sadece geçmez. Bir şeye alışmakla bir şeyin geçmesi aynı şey değil.