İskambiloynayamayız

Beni duraksatan ve uzun süre üstünde düşündüğüm bir sözde şöyle diyordu: Eğer onca zorluğa rağmen yaşamaya çalışıyorsan ona sıkıca tutunduğun bir nedenin olmalı. Çok zor anlar geçirdim ve beni ayakta tutan şey neydi hâlâ bilmiyorum fakat yaşam o an benim için daha doğru karar olarak göründü. Örnek olarak şunu söylemeliyim ki annem beni hayatı boyunca 'işlevsiz' biri olarak görmüştür. Ona pek bir başarımı kanıtlayamamış olsam da ileride yüzüne bakıp 'hayatta kalmayı başardım' diyebilmeyi çok istiyorum. Bu konuşmayı neden yaptığım hakkında bir fikrim yok fakat nedensizce bu konuşmanın senin için önemli olabileceğini hissediyorum. Umarım hayatın boyunca sürekli mutlu olursun, seni kimsenin üzmesine izin verme sakın. 

☆
          
          They say it's better to burn out
          Than slowly sink and drown
          But I don't wanna die today
          We are, we are the lifeless stars
          Shining in the dark
          We all, we all have teenage scars,
          defining who we are
          Don't let nobody break you down
          Even if they wanna make your light go out
          We live, we die, the lifeless stars
          Shining in the dark
          

♥︎

Oh my angel
          Come back to me
          And i will love you
          Til eternity
          Oh my angel
          
          
          This fire in my heart
          Consumes my happiness
          Since we are apart
          I have nothing to hope for
          I have nothing to cling to
          Life for me has no meaning darling
          If I have to live it without you
          
          
          Oh my angel
          Come back to me
          And i will love you
          Til eternity

Eylül sabahının serinliğini,
          Yaprakların serinliğini
          Ciğerlerime dolduruyorum.
          
          
          
          Sessizlik ve serinlik
          Birleşiyor
          Yıkanmış güvercinler
          Ve çok uzakta bir tren sesi..
          
          
          
          Her zaman yeniden başlamak duygusu
          Doğuyor içimde
          Her uyanışımda.
          
          
          
          Düşmanlarımı bağışlıyorum,
          Daha çok seviyorum dostlarımı
          Her uyanışımda..
          
          
          
          Eylül sabahının serinliğini,
          Yaprakların serinliğini
          Yüreğime dolduruyorum.

Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  
          Yitirdiğim bir mutluluk mu  
          Habercisi mi gelecekteki bir mutluluğun  
          Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  
          İçimde bağıran acılar mı  
          Serseri, başıboş bir rüzgar mı  
          Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  
          Ansızın çıkıp gelen bahar mı  
          Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  
          Yüreğim mi,damarlarimda hışırdayan kan mı  
          Bağırarak bu kansız evlerin suratına  
          Bağırarak bu kansız sokakların suratına  
          Bağırarak bu kansız insanların suratına  
          Bağırarak yüreğimdeki kanı  
          Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen  
          

Hep o yaz güneşi, gözlerimi körleştiren
          Bir aşkın imgesine dönüşüyor, yitip giden
          
          Çocukluğumu anıştıran bir kaybolmuşluk duy
          

Göğsüme bir İstanbul çiziyorum
          Başparmağımla, kelebek biçiminde
          Çocukmuşum gibi aynanın önünde
          Yüzümü saçlarımı
          

İşte yine can sıkıntısı
          bana bir şiir yazdıracak.
          Tırnaklarım uzamış,
          İçimde yaralı bir aşk.
          
          İçimde yaralı bir aşk
          ve birkaç piyes ölüsü,
          birkaç gözyaşı kırıntısı,
          intihar gelgiti birkaç.
          
          Sırtüstü uzandım dünyaya,
          odamın ampülüne bakıyordum,
          ampulün bağlı olduğu borunun
          tavanda kıvrılışına.
          
          Tavanda kıvrılışına
          birkaç damla gözyaşının
          birkaç damla tentürdiyot,
          kalbim ağrıyordu, bir yaz-
          günü düştüm sokaklara,
          karanlık sokaklara düştüm,
          bir yaz gecesiydi galiba,
          ürpererek indikçe bayırlardan,
          kimsesiz ve boş alanlara,
          çaresiz, bomboş bir cesettim,
          bir suyla dolu bir kova
          olarak kalmışım dünyada.
          Herkes kim bilir nerdedir-
          şimdi? sevgilim...Kim bilir-
          nerdesin?
          Kalbim -ki bir gün durur-
          var mıydı acaba?
          Ölümü ve tuzlu
          fıstıkları unu

eylül sabahının serinliğini
          Yaprakların serinliğini
          Ciğerlerime dolduruyorum
          
          Sessizlik ve serinlik
          Birleşiyor