melisa

sorgulamayan beyinler mutsuzluğa mahkûmiyetin ebedi eseridir.

Hep yeni acılar bekleye bekleye benliğimi hüzünlü bir boyun eğiş kaplamıştı, çocukluk çağımın şirinliği o boyun eğişin altında ezildi.

Çok beyazdı kir tutardı ömrü kelebek kadardı

Gitme demem hiç istemem 
          Bunun sonu nereye gidiyor...

“Geceler daha acımasız gündüzlerden.”der Gencebay...~

Seninkisi bitmiş olabilir, benim duygum bir bela

dağınık saçların ve savruk adımlarını dünyayı yok sayarken çok güzelsin.

Yüksek kaldırımda bir akşam tanır felaketim seni 

Hayırlı sabahlar herkese 

bir kaldırımmışım gibi geçip gittiler üstümden. hava karardığında herkesin gidebilecek bir geri vardı, ben kalıyordum. insan bazen hissetmek için kendi boşluğuna bile sığınıyor böyle akşamlarda. kendi yarasına bile gözü gibi bakıyor. çünkü hissi özlemişsin sen; acısa bile acıtmasını, öyle tepkisizce duvarlara saatlerce bakmayı değilde hissedip saatlerce boş bir yolda acıdan koşmayı özlemişsin. hissetmeyi diliyorum artık sonu gelmeyen gecelerde.