Belki kanadı kırık kuş konar pencereme
annemi çağırırım sonra
:anne ölmeye yemin etmiş can var ellerimde
korkarak uzaklaşmak istiyor annem
lakin ölümle yüzleşiyor gözlerimde
gözlerim kesik kesik bakıyorum ona
leşe bulaşan ellerime küsüyor kaderi
kan damlalarından bir şiir konuyor pencereme
ölen kuşun yerine bir şiir bezirganlaşıyor
işte!
işte yine ellerimi bir beden kanatıyor
kaderimi linç ede ede çıkıyorum düze
harflerimde ki kaos beni ele veriyor
:öldün işte bir kez daha yaşama benimle!