Canım acıyor. Boğuluyormuş gibi hissediyorum, evde bile şuan ben dışında beş kişiyiz ama kan bağı olmayınca beni siklemiyorlar. Yarın anneme gideceğim ve okul açılana kadar onda kalacağım sanırım. Burda nefesim kesiliyor, her yaptığım hareket onlara dokunuyormuş gibi hissediyorum. Varlığımdan rahatsızlarmış gibi geliyor. Kaç gündür sabahlayıp akşama kadar uyuyorum saymadım. Ablam üvey annemin on dört şubatını kutlamasa bugünün sevgililer günü olduğunu bile bilmeyecektim. Sürekli bir deprem olacak hissiyatı var, arada aniden uykudan uyanıyorum çünkü sallanıyormuş gibi hissediyorum. Arkadaş dediğim kimsenin yazdığı yok hatta konuştuğum tek kişi annem. Açık söylemek gerekirse korkuyorum ve bundan nefret ediyorum. Bazen geceleri duruyorum ve bir anda gözlerim doluyor. Bu garip çünkü ben ağlamam. Sanki bedenim kendi bedenim değil gibi. Hissedemiyorum. Belki bastırıyorsun dersiniz belki dikkat çekmek istiyorsun dersiniz ama umrumda değil. Kendime gelemiyorum, kardeşimle oynarken bile bir anda duruyorum ve hıçkıra hıçkıra ağlama hissiyle doluyorum. Odama kapattım kendimi yemek yememi söylemeseler onu bile unutuyorum. Daha bu sabah babam yemek yemediysen beraber yiyelim diye benimle konuştu reddettiğim için de bana kızdı, ancak o gittikten bir buçuk saat sonra yiyebildim. Cidden kendimi bok gibi hissediyorum.