@theafterday
Zaman ki sonsuzdur,
Bitmemiş şiirler gibidir,
Bazı hüzünleri,
Bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir,
Biz ki zamanı tırnak içine alıp, yaşadık
İsteğin bulanık kıyısında..
“hoşça kal ayak izim
serseri sokaklarda
hoşça kal
kendine bir başka
gökyüzü büyüten
kardeşim
gece feneri
hoşçakal kal çaldığım
ıslık
söylediğim türkü
doludizgin karlarda.
hoşça kal
annemin
yüzü
hep beyaz yaşmaklı
sırı dökülmüş bir yalnız
aynada.”
Ölenler var içimde,
Çaresiz kalıp sildiğim,
Nefes alamadığım da zararlı deyip tiksindiğim,
İçimde mezarlar var benim,
Seviyorum seni diyenleri biriktirdiğim.
Zamanın aceleci tavrı bizi biz olmaktan men etti,
İstediğim inan ki iki dakika da olsa hayallere dalabilmekti,
Ben ömrümü önüne sermişken,
Onun bana acıyıp, sevgi gösterisi yapması bütün sevgimi nefrete çevirdi.
Kısa bir ömür var önümde,
Ve yıkılan bir sürü hayal,
Yaşanması muhtemel olanlar da yandı, iz bile bırakmadan,
İzi kalmayan acılar acıtırmış, acısını bastırmadan,
Umuduma el salla, bugünden sonra artık yoklar,
Yerini hazırladım onların, uzak da değil kalbimdeki mezarlığın yalnızlar tarafındalar.
Kırgınlığımın ilk haftasıydı, yaprakların döküldüğü gün,
Hafif yağmur, tatlı da bir rüzgar eşliğinde,
Öyle bir yüzüme vurdu ki kokun,
Ne çok şey kaybetmişim seni soldurduğum gün.
İnsan bir çok kez sevebilir bazen bir insanı, bazen de bir insana benzeyen tüm varlıkları,
Kimi mutlu eder, kimi mutsuz,
Önemli olandır ki insan olmamalı umutsuz,
Aşkı için her şeye boyun eğen sanma ki onursuz,
Kalbini çöp diye kullananlar seni sevmez kusursuz,
Sen gözüne değil de, kalbine iyi gelene aşık ol şuursuz,
Önemli değil yol bir gün kesişecek pişman olarak sana dönecek koşulsuz.
Dönmezse ne olur, deme bana,
Geliyor her giden,
Yüzün neden hep asık deme bana,
Her gidişte eksiliyor işte reçetemdeki yarama iyi gelen merhem.
Şöyle bir cümle okudum: “İnsan tuhaftır, denemesi gerektiğinde pes eder; vazgeçmesi gerektiğinde ısrar eder.” O kadar haklı ki.
Bir düşünce bir ateşten daha çok iIeriyi ısıtabiIir.
Yalnızlık nedir?' diye bir tanımlamada bulunmayacağım çünkü herkesin yalnızlığı başkadır. Yalnızlık, sadece görünürde görüp tanımlayacağımız bir oluşum değildir. Yalnızlık daha çok hislerimizde büyüttüğümüz bir duygudur. Televizyonlarda gördüğümüz, etraflarında binlerce insanın olduğu, milyonlarca hayranı olan sanatçılar için yalnız değiller, diyebilir misiniz? Diyemeyiz çünkü onların her ne kadar çok sevenleri olsa da içlerinde büyüttüğü yalnızlıkları olabilir. Yani yalnızlık sadece görünürde değildir, yalnızlık daha çok duygularda dolaşır, insanın ruhunu kemiren bir iç sestir. Herkesin mutlaka bir yalnızlığı vardır; kimilerinin daha büyük iken kimilerinin yalnızlığı ise daha küçük bir boşluktan ibarettir. Yani herkes aslında biraz yalnızdır. Gece çöktüğü zaman, sesler gecenin koynunda uykuya daldığı anda yalnızlık silenleri çalınmaya başlar. Artık kendinizle başbaşasınızdır. Sizin sizden başka kimseniz yoktur.
Hayatın en hüzünlü anı, mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır.
İhtiyacım olan neydi biliyor musun? Bir papatya yaprağı daha!
“Bir şarkının en güzel yerinde susan adamın da bir hikayesi vardır elbet…”