https://www.facebook.com/denizp7
https://www.youtube.com/user/mavisecki

Deniz Pınar imzalı bir şiirde; okur ne bulur ya da ne arar diye bir soruya vereceğim cevaplar silsilesini sıralamaya başlamadan önce, şairin Ferzê isimli şiirinden kısa bir giriş yapmak istiyorum çünkü biliyorum ki şairi ele verecek ve Türk şiirinde klasikler arasına girecek kudrete sahip olduğu kadar okurun da hafızasından silinmeyecek şiirlerinden birisi de Ferzê.
 Bu çok sesli ölüm senaryoları nasıl oluyor da bir kaçış yerine teslimiyetle son buluyor? Sanırım bunu anlamanın tek yolu sosyal koordinatlarımızı unutup şairin sözcüklerine kulak vermek olacaktır. Hayatla arasındaki yüksek dozda gerilim ve uyuşmazlıklar olan bunaltı çağı insan tasviri kendi perspektifinden olsa da bunu herkese göre ayarlamayı usta bir titizlikle yapmıştır şair. 
İmge kullanımı insanı esrik bir melankoliye düşürürken şiirlerinde fazlaca görülen kızıl renkle birlikte vuku bulan ritimli akış bunu pozitif bir algıya dönüştürmeye yetiyor. Yani şair hüznü bir son olarak değil de yüzümüzü başlangıca dönmemiz gerekliliğiyle kullanıyor. Hemen hemen her şiirinde hayli ağır dizeleri okuyoruz lakin şiir bittiğinde biraz daha yaşasam da biraz daha okuyup acıyı ve dahi ölümün o soğuk sesini duyumsatan bu iklimi soluyabilsem dedirtiyor. 
Modern insanın zihninin boşluklarında cereyan eden monologları kendine has o sancılı anlatımıyla bize sunarken biz de şiirin dimağımızda bıraktığı tarifsiz lezzetle baş başa kalıyoruz.
Özellikle doğu coğrafyasında yaşanan sosyal acılar, temi aşk olan şiirlerinde bile kendini hissettirecek derecede yüksek mertebeye sahiptir. Şaire göre şiir; ölürken bile onurlu bir duruşu resmetmektir böylesi gri günlerde. Bütün halkların yaşam hakkını (özgürce, kendi kimliğince) vurguladığı şiirlerin satır aralarında esmer ve donuk çehreli bir adam olarak çıkar karşımıza. Bunca ümitsizlik ruhuna işlemiş gibi(gibisi fazla) sızlanır yer yer…