Zümra

İğrenc hissediyorum

Ağlamak istiyorum 

Bomboş muyum çok mu doluyum bilmiyorum

Noluyor bana

Artık buraya da yazmıyorum pek... Ben sanırım ellerimdeki son şeyi de kaybediyorum. Acımı bile yitiriyorum. Her geçen gün bu karanlığa alışıp beni yutmasına izin veriyorum. Dur diyemiyorum, demiyorum. Çoğu duygudan daha çok "ben" hissettiriyor artık hüzün. kafam karışık zihnim çok dolu duygularım yıpranmış. Kayıbım, ve kayıp olmak bu saatten sonra daha da ait hissettiriyor. Yitip gidiyorum. Haberleri yok ama ben asıl şuan ölüyorum. Gün geçtikçe sanki yerimi başka biri alıyor ben zümranın ellerimden kayıp gidişini izliyorum. Midem bulanıyor, başım dönüyor. Mutlu olur muyuz bir daha, güvenemiyorum. Ne yarına ne de bugüne inancım kalmadı. Yaşamak için bir istek yok içimde. Siyahın üzerini öyle güzel kapatıyorum ki o siyahlık bir tek beni kirletiyor.  

Haberleri şimdi gördüm kanım dondu. Bu kadar uzaktan sadece ekran başından içim ürperdi korkudan ama o iki genç kız bunları birebir yaşadı. Bir annenin önüne kızının kopmuş kafası atıldı ya. Bu insanlık nereye gidiyor bu derece sapkınlığın sonucu, sınırı ne olacak. Biz "bundan kötü ne olabilir ki" dedikçe daha vahşicesi yaşanıyor. Millet hala gelip sadece muhalefet olduğu tarafı düşürmek için sözde bir "suçlu" arıyor. Çoğunluğun derdi bu vahşeti konuşup, ses çıkarıp, çözüm bulmak değil. Hatta o gördüğünüz çoğu yorumcunun umrunda bile değil o güzelim iki kızın canı, bana göre. "Büyük bir kaos çıktı, ben bu durumda okları nasıl karşıt düşüncede olduğum tarafa döndürebilirim" diye hareket ediyor çoğu. Her şeyin sonucunda bir çözüm yok, yaptırım yok, korkmadan yaşayabilen kadınlar yok, can güvenliği yok, özgürlük yok... Bir annenin kızının sadece boynunun kesilerek ölmesine sükrettiği bir ülkede yaşamak şahsen beni derinden sarsıyor.

Yinyanga yb gelmeyecek mi...

Fic 5k olmuş gururlu anne mood on

Ya abi deneyim demeyim diyorum da watty cidden nanay olacak gibi benim bir gotum tutuştu yedeklemeyi basliyorum bugün 

Yine ben, yine sabaha karışan bir gece, susmayan kalbimi ağrıtan anılar ve durmayan gözyaşları. Kulaklarımda yine o melodi çınlıyor. Adının yazdığı kolye tam kalbimin üzerinde ama ağır geliyor. Bazen tenimi çiziyor, kanatıyor... Yine de çıkaramıyorum. Zinciri dolanıyor boynuma gece yarısı boğulma hissiyle uyanıyorum ama çıkaramıyorum. Seni anlatıyorum duvarlara, aynalara ve de son bulmayan çığlıklara. Yine de atamıyorum üzerimdeki ağırlığı... Yorgunum "kaybettiğim" kalem dahi alamıyorum elime. Şiirlere küstüm sözlerime küstüm. Senden sonra elime alamadım o defteri. Kaldıramıyorum... Aşkının sevinci ve en büyük hüzünlerim ile doldurdum o defteri. Şimdi, içindeki tek mutlu şiirlerin sebebi seni o hüzünlerin içinde görme fikrini kaldıramıyorum. Senin de en büyük acılarımdan oluşunu yediremiyorum kendime. Beni terk ettiğin o soğuk karanlıkta boğularak kayboluyorum. Ama çıkmaktan da korkuyorum çünkü biliyorum güneş yakar atar bedenimi kör olurum o ışıkta. Bir sen çıkarabilirmişsin gibi. Bir senin yıldızlarınla yolu bulabilirmişim gibi. Yoksun. Ama yokluğun bile başkalarinin varlığından daha güvende daha ev gibi hissettiriyor ve bu his beni mahvediyor. Çünkü beni hiç sevmemiş, görmezden gelmiş, kalbimi kırmış ve belki de çoktan unutmuş birinin hayaline hala bu kadar bağımlı olmak aptal gibi hissettiriyor. Şimdi uzatsam ellerimi dokunamam sana ama gözlerimin önünden de gitmiyorsun... Söylesene, buna da bir çözüm bulsana. Azad et artık beni. Ya gel ya git ben o ara sokakta kan revan içindeyim. Gerçi... Beni hiç duymadın, şimdide duymuyorsun. Ben yine olmayan hayallerle yaşıyorum...