Zümra

Korktuğum başıma gelmiş. Beni arkadaşlarına bile anlatmaktan çekinen, korkaklığı yüzünden beni bırakıp giden çocuk bir başka kız için cesur olabilimiş. Tüm sülalesinin takip ettiği hesabına A❤️ koymuş. Biliyordum bugünün gekeceğini ama yine de içim kan ağlıyor yemin ederim göğüs kafesim sıkışıyor. Kelimelerimi bile bulamıyorum

Bazen kendimi sadece baş ağrıtan, konuşmaya bile değer olmayan bir yük gibi hissediyorum. Sanki sussam ve hatta hiç var olmasam herkes daha rahat hissedecekmiş gibi.

Taşınmaydı bayramdı sınavlardı derken bölüm geçikti biraz. Bunun için telafi olarak iki bölüm yayınlicam bu gece bir sıkıntı çıkmazsa.

Ya dün gecenin ikisinde yb yazarken bir anda babam geldi panikle kapatınca tüm bölüm silinmiş tekrar yazdım. Az bir şey kaldı  düzenlemesini de sabah uyanıp yaparım diyip 4te uyudum. Uyanışım iki buçuğu kalkışım üç buçuğu buldu (ayıların aksine ben yaz uykusuna yatıyorum) tam dedim oturayım başına şimdi misafir geliyormuş... Neysem YB YAYINDA CANLARIMMM (づ￣ 3￣)づ

Aslında bu oldukça kısa bir konuşmma olacaktı nasıl buraya geldik bilmiyorum. Kanseri konuşurken bile kendimi dizginleyebiliyorum ama konu sensen susamıyorum. Ve en kötüsü ben bütün bunları bir gün sana anlatacakmış gibi biriktiriyorum, yokluğuna mektuplar yazıyorum bir gün okursun diye. Ne aptallık. 
          Bir şans daha isterdim belki de. Blki de şimdi yine gelsen yine geri çevirmem seni ama biliyorum, bizim için artık bir umut yok. Biz birbirini hep aklının köşesinde saklayack ama herkese "yakından tanımıyorum" diyecek insanlarız. Biz, "birlikte ama yalnız iki yabancıyız"
          
          Bugün 5 Haziran.
          Bugün doğum günün
          Yaz başlıyor
          Ve ben "yazı" anlatan bir hikaye yayınladım.

Hani demiştin ya “seni hiç sevmedim” diye. Yalanmış, dediğine göre. Tabi bunun da doğruluğu net değildi. Kafam yerinde değil dedin anlamadım başta ama sarhoşmuşsun. Yine geldin ve tepetaklak ettin hayatımı. Beni ne kadar sevdiğini özlediğini yokluğumda mahvolduğunu söyledin. Ama korktum dedin. Neyden korktuğunu hiçbir zaman anlayamadım. Dedin ki “sen tüm varyantlarının en güzeliydin ve ben korkaklığımla bunu kaybettim. Ben senin her şeyini çok sevdim” aradın konuştuk. Kalbim durunca sesim çıkmadı ama o kadar korktun ki kapatırım diye. O an konuşamazdık ne sen ne ben iyi değildik yarın konuşalım dedim ama yarın sana dürüst olamayabilirim dedin. Senden 1 kez cesur olup çabalamanı bekledim. Gece boyu kafayı yedim ben. Öyle bir allak bullak oldum ki. Yine de istedim. Değişsem de atlatsam da seni özledim. Sonraki gün bana attığın mesaj dünü unutmamız gerektiği ve bir daha karşına çıkmayacağım özür laflarıydı. Sen yine korkak ve bir hayal kırıklığıydın. Başta çok sinirlendim. Sonra hüzünlerimin en beteri çöktü üstüme. Bir şeyler tetikledin bende diğerlerinin kötüleşmesi yetmiyormuş gibi intihar düşüncelerim ve girişimlerim başladı. Sana geldim, bana zarar versin diye. Bana dediğin şey git başımdan kendine sevgili arkadaş bul oldu. Biliyorum bunu da beni uzaklaştırmak için söyledin. Ya da bilmiyorum bazen seni hala en iyi benim tanıdığımı bazen ise hiç tanıyamadığımı düşünüyorum. Ama git başımdan diyenle telefonu kapatırım korkusuyla ağlayan çocuk aynı kişi olamazdı. Sen benim en büyük tereddütümsün bal . Detaylarını anlattığım herkes “çok şey harcamışsın ama ondan bu saatten sonra bir şey olmaz” diyor. Yine de bekledim. Ayrılığımızın 1. Yılı doğumgünümde 1 tane mesaj atmanı bekledim. Atmadın. Belki de gerçekten devam ediyorsun hayatına. Bu fikir beni kahrediyor. Ben burda hala gecenin bir yarısı seni düşünürken, sen beni bu hale getirip bırakıp gitmişken senin devam etme fikrin beni mahvediyor. Ama içimden bir ses hala benim de senin aklının bir köşesinde olduğunu söylüyo

Yazdan nefret ederim. Sıcaktan, böceklerden, kumdan, denizden, nemden... Nefret ederim. O korkunç "yazdan"... Önce en sevdiğim sakin huzurlu kışı getirdin yüreğime. Sordum bir gün "aynı şehirde olsaydık benimle ne yapmak isterdin"diye. Dedin ki "beraber sahilde yan yana oturup bir şeyler içmek, bir yanımda deniz bir yanımda sen varken saatlerce sohbet etmek isterdim".Ben o günden sonra denizi, kumsalı, yazı sevdim. Ve tam biz yazın gelişine hazırlanırken, aramızdaki 1000 km kapanmışken, benim doğum günümdeyken terk ettin beni. Hayallerimiz gerçekleşmişti üstelik yeni yaşıma seninle girecektim. Ama yüzüme bakmadın. Sen beni "seni aslında hiç sevmedim" diyerek terk ettin. Dünyam başıma yıkıldı. Nasıl yani her şey yalan mıydı? Tüm o sözler, anılar, hayaller sahte miydi? Sen bana yalan mı söyledin. Gerçek değil miydi? Sen, bal, hep bir yalancı mıydın? Yaşamak sendin ve sen gidince nefes bile alamadım. Yaz aylarında üşüdüm deli gibi. Sen gittikten sonra panik ataklarım daha şiddetle geri döndü, uyuyan güzelin uykuya küstü, Psikoloğu bıraktım, TSSB ilerledi... Yaz boyu kafayı yedim. Artık arkadaşlarım vardı ama sen yoktun. Sensizlik yalnızlıktan daha betermiş, onu anladım. Krizlerle dolu ve sen olmadığın için) yapayalnız bir yaz geçrdim. Oysa "Kötü bir şey olursa bana gel. Ben seninle konuştuğum her şeyden mutlu oluyorum. Ama Sen bana söylemediğinde mahvoluyorum" demiştin. Sana gelemzdim. Beni hiç sevmemiş birine onu özlediğimi söylemek aptallık olurdu. Yazın sonunda, ben bir şekilde affettim ve atlattım seni. Ne kadar zor olsa da. Tam artık durumu nötrledim kötüleşmiyorum derken bir gece yarısı geri geldin. Bütün korkaklığında arkası bilinemeyen tereddüte düşüren sözlerinle... Sen, geri geldin.

Şimdi gelelim bu ficin bendeki hikayesine. Boş boş dökücem içimi çünkü burası benim kayıp evim ve kötüsüyle (artık) iyisiyle de her şeyimi buraya vermek istiyorum. Bal, senden sonra çok zorlandım. Tamam zaten zor bir hayatım ve geçmişim vardı.Daha 13 yaşında kansere yakalanıp hayatını, hayallerini, arkadaşlarını, kendisini kaybeden bir kız ne kadar iyi olabilir ki? Yara bere içindeydim karşılaştığımızda. Kanser bitmiş ama bedeni iyileşirken ruhu hasta kalmış bir kızdım. Aylardır yüzüm gülmüyordu. Tedavim yaz başlarken bitmişti ama korkunç bir yaz geçirmiştim. Hala berbat halde olan bedenim ve korkunç insanlarla.. Ölümle erkenden karşılaşmış, sonrasında yapayalnız kalmış ve ölüme tutunmuş bir kızdım. Bir daha mutlu olabilecek miyim diye düşünürken sen çıktın karşıma. Benim oldun benimle oldun. İnsanlara bağırarak anlatamadığımı sessizliğimden anladın. Ve o büyümek zorunda kalmış çocuğu kollarına aldın. Yaralarımı sardın bal, beni aşka inandırdın. Seninle konuşurken, artık hasta hissetmiyordum. Artık sadece nefes almıyordum, yaşıyordum. Sen benim durmuş yüreğimi aşk ve neşeyle çarpıttın. Hayatımda ilk defa mutluluktan ağladım. Öyle güzeldi ki her şey.. Tamam dedim, benim yaşadığım bütün acılar sana ulaşabilmem için bir bedelmiş. Allahım ben her şeyi yeniden kaybetmeye hazırım yeter ki bal benimle kalsın. Sana şiirler yazdım, geceye adını armağan ettim, gözlerinden bir galaksi yarattım. Ben ölmüştüm ve sen bana hayat oldun. Sen hayatın ta kendisi olunca ben hayatı da sevmeye başladım. Baktığım sema, kokladığım çiçek, yediğim dondurma... Her şey sendin bal. Aldığım nefes, içtiğim su, dinlediğim müzik. Her şey "sen" olunca ben her şeyi sevdim. Ve beni öyle güzel sevdin ki ben kendimi bile sevdim. Yaralı, hasta beni... Öptün yaralarımdan, yaralarımı dinledin. Sardın onları. Aylar geçti tam artık iyileşiyorum kabuslar tamamen bitti derken büyü bozuldu. Aslında ben her şeyi doğru zannederken sen saklamışsın her şeyi.Yolunda değilmiş hiçbir şey. Sen, bir korkağın tekiymişsin

https://open.spotify.com/playlist/39Ho6vVUAgxy6AeIsiOWGo?si=160855c565e74818
          
          Pazar ve Ertesi playlist (sonra detaylı düzenlicem)

Yeni bir fic yayınladım. Rahat ferah ve heyecanlı bir yaz kurgusu. Birkaç bölüm ard arda gelecek sonrasını ben de bilmiyorum. Bir şans vermeyi unutmayınnn