"Neden yapıyorsun bunu?" Diye fısıldadı sakince. Ağlamak istiyordum. Kollarına sığınmak ve ağlamak istiyordum. Buna hakkım var mıydı? Belki de eve gidip babamı beklemeliydim. O her zaman doğru sözcükleri bulurdu.
"Bir şey yapmıyorum." Silahın ucu hala tam kalbimin üzerinde duruyordu. Belki de birkaç milim aşağı kaydırmalıydım. "Yapıyorsun...O kişi ben değilim Ilgaz."
Söyledikleri yutkunmama sebep olurken sessiz kaldım.
Bir şey yapmıyordum....Her şey kendiliğinden oluyordu. Bir anda kendimi bu evde buluyor ve Aktan'ın gözlerinin içine bakıyordum. İsteyerek yapmıyordum bunu. İçimden gelen bir şeyler vardı.Karşı koyamıyor, engelleyemiyordum. İçten içe farkındaydım ama durduramıyordum işte.
"Her gece kabuslarımda kendi ölümümü görürken...Seni kurtarmamı bekleyemezsin benden." Dudaklarından çıkan kelimelerin doğruluğu canımı acıtıyordu. "Görebiliyorum...Bana, bu eve, bu evdeki sakinliğe tutunmaya çalıştığını görebiliyorum."
Nasıl diye bağırmak istiyordum. Nasıl? Baştan beri köşe bucak kaçtığım gerçekleri nasıl görebiliyordu? İlk günden beri biliyordum bunu. Farklı bir şeyler vardı, hissedebiliyordum. İlk defa...Bir umut ışığı doğmuş gibi hissetmiştim. Sadece bir yanılsamaydı.
"Bana uzatmaya çalıştığın ellerini tutacak kadar cesur bir adam değilim.Bu da benim korkaklığım olsun."
Her şeyi nasıl bu kadar net okuyabilirdi? Bu mümkün değildi. Değildi işte, yapamazdı bunu. Adaletli değildi. Kendimden sakladığım gerçekleri bir bir yüzüme vuruyordu. Biliyordum çünkü, itiraf etseydim vazgeçerdim. Vazgeçmek istemiyordum ki ben. Kendi oyunuma onu da alet etmeye çalışmam başlı başına bir hataydı. Ona sormuş muydum bunu yaparken? Hayır. Bencil olan taraf kimdi?
. "Yapma Ilgaz." Derin bir nefes aldığını hissederken başımı eğerek istemsizce yanağına yasladım. "İkimize de bunu yapma." Boğazımın düğümlendiğini hissedebiliyordum. Parmakları belimi okşuyordu. "Sonu iyi olmayacak."
Parmaklarımızı yavaşça birbirinden ayırırken kendimi geriye çekerek ayaklanmıştım. "Gideyim ben"
