Yapayalnız evimde düşünürken, ne kadar istesem de bu hayattan hiç bir şey anlamadığımı, yapmak istediğim şeyleri hep eksik yaptığımı ve bunu her seferinde çok sonraları farkettiğimi, söylemek istediğim hiçbir cümleyi tamamlayamadığımı, hep son kelimenin yada son cümlenin dudağımda asılı kaldığını, sonra bunu söylemek istediğim de ise ; herşeyin çok değiştiğini ve artık o cümleyi tamamlamanın hiçbir anlamı kalmadığını farkediyorum.
Nasıl birşeydir ki bu ; onca adanmışlığa rağmen ve onca hissederek yaşamama rağmen kalbim bu dünyadan hiç bir şey anlamıyor ve en önemlisi ; dudağımda asılı kalan sözcükler sahiplerini ararken, sahipleri beni hiç aramıyor ve bu cümleleri tamamlamak istediğimde başka sevdalarla cebelleşiyor oluyorlar.


Mutluluğum öylesine sahte ki , bir saatten uzun sürmüyor. Ne kadar kendimi kandırsam, mutluyum diye inandırsam da ; dönüp dolaşıp aynı çamura saplanıyorum, o çamurun içerisinde geziyor, uykularımı harap ediyor, kendimi yalnızlığa mahkum ediyor, arada dalıp bir yerlere kalıyor, uzun uzun düşünüyor, karşıma çıkan tertemiz sevdaları es geçiyor yada bana inananların sevgilerini, güvenlerini harcıyor ve bir türlü aradığım huzuru bulamıyorum ve daha da acısı ; huzuru ve mutluluğu artık aramıyorum, zaten nerede bulacağımı da bilmiyorum.


Bütün mutluluklarım, aşklarım, umutlarım, beklentilerim, inançlarım, hayallerim şimdi başı boş ve kimsesiz ay ışığı gibiler, uzaktan çok güzel görünen ama gel görki yanına yaklaştığında, girintiler ve çıkıntılarıyla bütün ihtişamını yitiren... Doğru yaptığımı zannettiğim o kadar çok şey yanlış çıktı ki ; ne yapacağımı, nasıl davranacağımı, kime güveneceğimi şaşırır oldum... Kendime bile güvenemiyorum ve nasıl bir yalnızlıksa bu , aynanın karşısında kendimi aşağılamaktan başka bir şey yapamıyorum... Bütün anılarım sonunda benden hesap soruyor, beni aşağılıyor ve beni mahkum ediyor unutulmaya, unutamamaya.