adsız

Yaşıyor musun?

Bütün bunlar bir kabus olmalı.

"Bütün renkler aynı hızda kirleniyordu. Birinciliği beyaza verdiler."
          
          Ö. A.

"Beni öyle bir yalana inandır ki ömrümce sürsün doğruluğu."
          
          Ö.A.

Canım, 
          Birini pencere kenarına çiçek koyacak kadar sevmek lazım.
          His boşluğu ve iç burkulması diye bir şey varmış. 
          Çok sevince anladım.
          Hayat, o evde yerin yok diyor. Yerini bil.
          Evdeki ve sokaktaki tüm savaşları kaybettiğim yerdeyim.
          Hâlâ güzel olduğunu bilmeden, güzel duranı seviyorum.
          Ellerini takip ediyorum, hâlâ.
          Elin ısısıyla kalbin ısısı birbirine ne yakınmış.
          Kalp sıkışıyor, el buz.
          Yüzümü yağmura uzatsam geçecek diyorum.
          Geçmiyor.
          Ev buz.
          Anlamaktan yoruldum. 
          Sarılmaktan.
          Sen, o evde - sarılmaktan korkanların en uzağında dur, olur mu?
          Öyle birine aşık ol ki, her şeyi unut. Dans etmeyi hatırla.
          Birini pencere kenarına çiçek koyacak kadar sev.

Seni bulmaktan önce aramak isterim.
          Seni sevmekten önce anlamak isterim.
          Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de, 
          Sana hep, hep yeniden başlamak isterim.
          
          Ö.A. 

Kahramanlar can verir yurdu yaşatmak için.

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı
          Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
          Yavaş yavaş sallanıyor
          Yapraklar, ağaçlarda;
          Uzaklarda, çok uzaklarda,
          Sucuların hiç durmayan çıngırakları
          İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
          
          O.V.K. 

"Ah o gözlerin; ruhsatsız silah taşımak değil de ne?"
          
          O.B.