Çok yoruldum,bunun farkındayım.Günden güne eriyip giden bedenim ve ruhum kendini yavaştan ele veriyordu.Ölmekten korkan ben,şimdi ölüme bir adım daha atmıştı sanki.Gözlerimden eksilmeyen damlalar,
yüzüme iz edinmişti aktığı yollarda.
Parçalanmış ruhum yorgunlukla bütündü,halim yoktu.
Aldığım her bir nefes akciğerimde parçalanıyor,nefes vermekte zorlanıyorum.Gülmek yalanlandı,gerçek gülen kim vardı acılar içinde.Attığım sahte kahkalardan korkuyordum,aynada kendime her baktıĝımda daha da iğreniyor,nefrete boğuluyordum.
Sahi insanlar nasıl bakıyordu bu yüzüme,nasıl katlanıyordu bu davranışlarıma?Fazla mi iğrençtim gözlerinde?
Yalan mı söylüyorlardı bana iyisin diyerek,doğru ya yalan yer edinmişti her insana.Bu kadar dert ağır değil mi bu aciz bedene?Fazlaydı sanki,hmm?
;
