mia

kizlar ve sevgiye duyduklari o devasa korkulari

benim siirlerimin hepsi aslinda hiclige ithaftir 
          zihnim kuflu ve eski hislerle dolu bir sahaftir

bu savaşa tanrı şahit,
          karanfiller artık özgür ruhlara ait.

yıkıp döktüğümüz o geceden beri ilk kez hüzünlendim, ilk kez öfkeyi bastırdı hüzün. ilk kez bir şarkı acıttı canımı ve sen birlikte okuduğumuz satırlardan seslendin bana. gündoğumunda yazdığın şiiri hatırladım, küçük prensi, dedenin evindeki plakları. bazen şaşırıyorum, hayatımda edindiğin yere. kimsesizler böyle mi yapar, başka kalplere mi kamp kurar? dağıtır ve giderler mi? 
          doğrusu artık bir önemi yok. sadece anılar, arada yoklarlar.

yine benden mum isteyecek misin 
          yoksa güneşin bile aydınlatamayacağı bir karanlığa mı gebe yalnızlığın

ayni yaratiga misralar dosemenin bizi daha da yakinlastirmasi,

veda şarabından bir yudum daha ve kadehin artık boşalmasını umut ederek

yabanci mi yabanci bir hayatin izlerini goruyorum, fotograflari yakiyorum bir bir ve nefretle boyuyorum duvarlari 

nasilsin, ait olmadigin yerlerle savasin bitti mi? 

agustos yaklasti