m

5.05

They don't know about us

Tu tem uma cara de quem vai fuder minha vida.

'..eşilmiş toprak, bulunmuş tohum, küf
          kim anlatabilir ki hüznün mesafesini
          dağ öyle durmuşsa, bir bildiği olmalı
          bir bildiği olmalı, deniz çıldırmışsa
          şu yalnızlık, şu aşk, şu ölüm
          geceyi deliyor kuşun soluğu, baksana'

444

Benim adım insanların hizasına yazılmıştır.
          Her gün yepyeni rüyalarla ödenebilen bir ceza bu.
          
          Keşke yağmuru çağıracak kadar güzel olmasaydım
          Ölüm ve acılar çatsaydı beni
          Düşüncem yapma çiçekler kadar gösterişli ve parlak
          Sözlerim ihanete varacak doğrulukta olsaydı.
          Anmaya gücüm yetseydi de konuşsaydım
          Diri-gergin kasları konuşsaydım
          “Kardeşler! ” deseydim “Kardeşlerim! ”
          “Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
          “Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
          “Bakın yaklaşıyor...”
          Yazık, şairler kadar cesur değilim
          Çocukların üşüdükleri anlaşılıyor bütün yaşadıklarımdan
          Gövdem kuduz yarasalarla birazcık yatışıyor.
          
          Benim gövdem yıllar boyu sevmekle tarazlandı
          Öyle bir çalımlarla gecenin çitlerinden atlardım
          Bir güneş sayardım kendimi denizin karşısında
          Çünkü çam kokularına sürtünüp ağırlaşan ruhların
          İnanmazdım dosyalara sığacağına
          Gittikçe ışıldardım dükkânlar kararırken
          Hüznün o beyaz etrafına sakallarım batardı.
          
          Benim adım bilinen cevapların üstüne mühürlenmiş
          Ellerim tütsülenmiş
          Evlerin yeni yıkanmış serin taşlıklarında
          Dirgenler, bakraçlar, tornavidalar
          Bende kül, bende kanat, bende gizem bırakmadılar
          Ve içinden bir baş ağrısı gibi çınlamaktansa
          Gövdem açık bir hedef kılındı belâlara.
          Ve bu yüzden yakışıksız oluyor
          İnsanları hummalı baharlar olarak tanımlamak
          Ve bu yüzden göğsümde dakikalar
          İnce parmaklar halinde geziniyor
          Konvoylar geçiyor meşelikler arasından
          Bir yaprak kapatıyorum hayatımın nemli taraflarına
          Ölümden anlayan, ciddi bir yaprak
          Unutulacak diyorum, iyice unutulsun
          Neden büyük ırmaklardan bile heyecanlıydı
          Karlı bir gece vakti bir dostu uyandırmak.

505

minik yıldız

'seni çok seviyorum ama öl artık anne.'

ruhumuzda çiçek yeşerten insanları, gönlümüzün neresine sarsak da saklasak