român

sanırsın içimiz martin luther, mektuplaştığımız sarı ceketli werther.

çürüdükçe çürüttüm bu bedeni, artık ölsem ne fayda.

zeynoo bu senin hesap mıydı kız.

wuhu yasıyor mu kı bu hesap coook öncelerden hatırlıyorum

hey, merhaba!

seni bilmek, göğsümde bi' ısırgan yangısıydı tanrım. karşında rezil rüsva, kan revan hâlde umut vadetmeni dilemekse bir o kadar acınası. şükranlarımı boynu bükük gösterdiğimde ama yalnız bunu gösterebildiğimde, bana güvenecek nadiriyetlerdendin. kucağımda taştan yuva, kapısında seni gözlemek derdine düşür beni. sırtımda çürümüş çiçekler taşıyorum. kendimi soldurmama izin verme. tanrım.

ölüme yamalı bir çocuksun.

etleri doğrarken bir anda bıçağı bileklerime de dokundurma arzusuyla dolup taştım. parmak uçlarımdan başlayarak kendime bir son yazmak isterken belki bu kan, bu vücut, bu his ve bu küfür; varoluşsal kimlik sancılarına konduramadığım her bir küfür, beni engelleyecek-idi. canım yandı. fütursuzca bileğime süzülen kan, göğsümün içindekiler kadar yakamadı canımı. belki bu kan, bu vücut, bu his ve bu küfür; belki küçük kız kardeşimin elinde yara bandını gördüğümden; belki yalnız kendimi sarabildiğimden; belki, belki, belki. ölümü annem kadar sevmediğimden. 
          
          ölüme saygısızca davranıp gök kubbeyi dâhi hak edemediğimden.

üzerimde ziynetli bir stresin kokusunu duyumsuyorum. çarpan kalp, titreyen el, dökülen saç, kanayan burun, içindekine tahammülü olmayan mide, ağrıyan kafa. bozuk kafa. duvara vurulan kafa. şakağına namlu dayalı kafa. şakağında kurşun patlayan kafa. 

sinirliyim. sinirliyim. sinirliyim.