мать луны

یعنی این پایین پایینا انقدر ادبی حرف زدم که اگه یکی خود واقعیم رو ببینه باور نمیکنه چه کصخلیم

یه بنده خدا که نمیدونم کیه فالوم کرد
          محشره

فکر کنم دارم عاشق میشم

قلبم سنگینه از درد هایی که می کشم 
          از اینکه اولویت کسی نیستم حتی پدر و مادرم
          از اینکه همیشه باید خودم رو فدای دیگران کنم
          از اینکه همیشه بله چشم گوی دیگران باشم 
          از اینکه امروز تولدمه و هیچکس بهم تبریک نگفته 
          از اینکه روزم تولدم پدرم سرم داد میزنه
          ازاینکه دوستم میدونه و تبریک نمیگه 
          ازاین همه ازاینکه ها خستم 
          واقعا خستم 
          ذهنم تحمل نداره اما بدنم چرا 

سلام
          ratljost

به واسطه ی پر انرژی بودنم مرا زردکم خواند 
          حال که خورشید فروزانش تیره و تار شده کجاست که حال مرا ببیند؟

آنچه در دستانش بود و می فشردش قلب های من بود 
          اما او طالب عشق بود 
          حال به او چه بگویم؟

برایش از عاشقانه هایم گفتم اما گوش های او محو پژواک نفس های معشوقش بود

به خدا اعتقاد نداشتم اما چه شد که خدایم شدی؟ 
          چه شد که قلب و احساساتم را در چنگت گرفتی ؟
          حال تو را در آغوش می کشم تا پرستشت کنم.

دستانم را در  دستانش نهادم 
          لب هایم را بر لعل لبانش نهادم 
          پاهایم را مانند زنجیری به دور کمر باریکش حلقه کردم تا شاید به وجودم راضی شود 
          اما نشد او قلبم را می خواست 
          سرانجام اخرین تصویری که از او در این دنیا در خاطرم ماند ، دستان اغشته به خونش بود که قلب مرا تنگ در آغوش گرفته بود