torbaciergen

ait değilim sanki hiçbir yere
          	ne bu evdeki dört duvara
          	ne bu şehirden bozma yollara, taşlara, kaldırımlara...
          	ne de her gün gördüğüm onlarca insana
          	hepsi birer birer daha çok yabancı geliyor artık
          	vücuda takılan yeni bir organ gibi
          	uyum sağlamayı bekliyorum çoğu zaman
          	hissediyorum da
          	ama günün sonunda daha çok zarar veriyorum o vücuda
          	almalarını bekliyorum, sadece bekliyorum
          	çok şey yapmak istiyorum 
          	o kadar çok ki
          	zaman yetmeyecek gibi geliyor hepsini gerçekleştirmeye
          	zihnimin oyunlarından biri sadece 
          	onun da farkındayım
          	
          	hep başka biri olmak istedim
          	hayalimdeki o ben en çok olandı
          	bugün daha bir farklı istedim bunu
          	o kadar ben değildim ki
          	ki hala ben değilim bende
          	başka bir ev, başka bir "aile" düşledim durmadan
          	çok güzeldi zihnimde olan bitenler
          	ama zihnimdeydiler işte
          	gözümü açtığımda soğuk dört duvarın nemi apaçık beliriyordu her haliyle
          	bu benin yapması gerekenler duruyordu bi köşede
          	diğer ben yoktu çünkü
          	hiç olmamıştı
          	olması yakın da gözükmüyordu
          	
          	yirmi ve buna ek olarak iki yaşım var
          	ne düşlediğim ben benim
          	ne de bunu değiştirmeye yeteri kadar cesaretim, çabam var
          	gerçekliğin en kötü halleriyle yaşamaya bu ben devam ederken zihnimin derinliklerinde hayalini kurduğum ben hayallerini bir bir gerçekleştiriyor
          	çok şey ukde kaldı bu yaşıma kadar
          	dilerim bu kalmaz
          	
          	ben hala on un beşi yaşı kadarım
          	yirmilere uzak bana
          	yokum oralarda sanki
          	zaman durmuş benim için
          	hala oralarda bir yerdeyim
          	küçük hissedip aynı zamanda nasıl büyük olabilir ki bir insan
          	
          	bugün ben ben hissetmek istedim en çok
          	aynaya baktığımda uzaktım bendeki benden
          	yine gerçeklik belirdi en çarpıcı haliyle yanımda
          	fısıldadı bir şeyler aklımın derinliklerinde bir yerlere
          	buna gerek olmamasını çok isterdim
          	istediğim çok bir şey değildi oysaki
          	en normalinden bir yaşama sahip olmaktı sadece
          	keşke insan ailesini de seçebilse hayatta seçebileceği birçok şey gibi
          	sorumlu olmadığımız onlarca nedenin yükünü çekiyoruz
          	bir ömür, bir hayat, bir yaşantı boyunca..

torbaciergen

ait değilim sanki hiçbir yere
          ne bu evdeki dört duvara
          ne bu şehirden bozma yollara, taşlara, kaldırımlara...
          ne de her gün gördüğüm onlarca insana
          hepsi birer birer daha çok yabancı geliyor artık
          vücuda takılan yeni bir organ gibi
          uyum sağlamayı bekliyorum çoğu zaman
          hissediyorum da
          ama günün sonunda daha çok zarar veriyorum o vücuda
          almalarını bekliyorum, sadece bekliyorum
          çok şey yapmak istiyorum 
          o kadar çok ki
          zaman yetmeyecek gibi geliyor hepsini gerçekleştirmeye
          zihnimin oyunlarından biri sadece 
          onun da farkındayım
          
          hep başka biri olmak istedim
          hayalimdeki o ben en çok olandı
          bugün daha bir farklı istedim bunu
          o kadar ben değildim ki
          ki hala ben değilim bende
          başka bir ev, başka bir "aile" düşledim durmadan
          çok güzeldi zihnimde olan bitenler
          ama zihnimdeydiler işte
          gözümü açtığımda soğuk dört duvarın nemi apaçık beliriyordu her haliyle
          bu benin yapması gerekenler duruyordu bi köşede
          diğer ben yoktu çünkü
          hiç olmamıştı
          olması yakın da gözükmüyordu
          
          yirmi ve buna ek olarak iki yaşım var
          ne düşlediğim ben benim
          ne de bunu değiştirmeye yeteri kadar cesaretim, çabam var
          gerçekliğin en kötü halleriyle yaşamaya bu ben devam ederken zihnimin derinliklerinde hayalini kurduğum ben hayallerini bir bir gerçekleştiriyor
          çok şey ukde kaldı bu yaşıma kadar
          dilerim bu kalmaz
          
          ben hala on un beşi yaşı kadarım
          yirmilere uzak bana
          yokum oralarda sanki
          zaman durmuş benim için
          hala oralarda bir yerdeyim
          küçük hissedip aynı zamanda nasıl büyük olabilir ki bir insan
          
          bugün ben ben hissetmek istedim en çok
          aynaya baktığımda uzaktım bendeki benden
          yine gerçeklik belirdi en çarpıcı haliyle yanımda
          fısıldadı bir şeyler aklımın derinliklerinde bir yerlere
          buna gerek olmamasını çok isterdim
          istediğim çok bir şey değildi oysaki
          en normalinden bir yaşama sahip olmaktı sadece
          keşke insan ailesini de seçebilse hayatta seçebileceği birçok şey gibi
          sorumlu olmadığımız onlarca nedenin yükünü çekiyoruz
          bir ömür, bir hayat, bir yaşantı boyunca..

maviyemorkala

Kalbinde doldurulamayan 
          Öylece bırakılmış herhangi bir parça varsa 
          Orayı seninle süslemek her sene daha da uzunca anmak istiyorum
          Bazen yıldızlarımız bizden uzağa kayıp gidiyorlar 
          Göğümüzde bir boşluk kalıyor böylece 
          Bu yüzden Mona olur da gezegenimiz ışıksız kalırsa bir gün 
          Sana ışık getirmek için orada olmak istiyorum 
          Seni daima takip eden 
          Kayboldugunda, kimseyi istemediginde, bazen kimsen olmadığında 
          Pencereni açıp bakınca gözüne ilk çarpan bir ışık kütlesi olabilmek 
          
           
          

torbaciergen

@maviyemorkala 
            ben de seni seviyorum roza
            sana ait tüm isimleri de öyle
            seni sen yapan her şeyi de
            baktığımda seni hatırlatan her şeyi daha çok seviyorum
            minnettarım bunun için
Reply

maviyemorkala

Seni seviyorum Mona'
            Küçük Furkanı da öyle 
Reply

maviyemorkala

torbaciergen

@maviyemorkala 
            bugünü unutmaman
            kendi parçanmış gibi kabul etmen 
            her yıl buraya gelip bir şeyler bırakman
            çok özel hissettiriyor roza
            ben bile bu kadar bugün anımsamıyor gibiyim artık
            o gün sinemaya gittim mesela
            gitmeden yazdım bir şeyler
            yoksa unutmuştum tüm gün boyunca
            artık anlamanı da yitiriyor gittikçe
            ama diğerlerinden ayırt etmeyi de beceriyor her seferinde
            bu hep devam edecek sanırsam
Reply

maviyemorkala

Bir doğum gününden daha herkese merhabalar arkadaşlar 
          Geçen gün roleplay yaparken aslında bir evim olmadığını fark ettim
          Yaşadığım yer sürekli değişiyordu 
          Bu yüzden tam olarak nereye ait olduğumu bilemiyordum 
          Uzunköprüye geldiğimde odama çıktığımda bana orası sanki hiç orada yaşamamışım gibi hissettiriyor 
          Ya da o kadar eskidenmis gibi ben hiçbir bağ hissedemiyorum 
          Şu anda da yaşadığım yer sanki evim değil gibi geliyor
          Sanki ben de bir saksının içinde sürekli bir yerlere taşınıyorum 
          Bir yerlere kök salabilmek güzel olurdu mona
          Biraz korkutucu bir yere saplanıp kalmak gibi ama bir yandan da iyi
          Filmde diyor ya ona bir oda ver diye
          Bazen bir odanın olması 
          Birinin senin kökleşmene izin vermesi
          Her şey bittiğinde dönecek bir yerin kalabilmesi güzel 
          Ben hala köklerimi valizimde taşıyorum 
          Onları gömecek bir yer bulamadım 
          Ama her şey bittiğinde dönecek bir yuvam olduğunu düşünüyorum 
          Arkadaşlar galiba biraz böyle 
          Gidecek yerin gibiler yani 
          Bir evim yok ama bir bankım var gibi hissediyorum 
          O bankta yalnız olmadığımı da biliyorum
          Yolumuzun üstünden geçen birçok insan oluyor 
          Bazen iyi geliyorlar bazen de bir şeyler bırakıp gidiyorlar 
          Seninle kalabilmek güzel 
          Bazen şaşırıyorum hala birbirimizin hayatında oluşumuza 
          Hem bu kadar uzak hem bu kadar yakın olmak garip geliyor yani 
          Yılda bir kez görüşüp hala aynı şekilde durabiliyor oluşumuz garip 
          Bu yüzden iyi ki varsın 
          Ben de senin günün sonunda varacağın bankın olmak isterim 
          Savaştan yorgun geldikten sonra dinlendiğin soluklandığın bir bank

torbaciergen

@maviyemorkala 
            roza...
            dünya üzerinde oturacağım her bankta yer ayıracağım ilk insansın
            oturacağım masalarda yanımda olmanı isteyeceğim daima
            ve köklerini yeşertmen için sonsuz yardım için yanında olacağım
            geride birçok şeyi kaybettim ister istemez
            bazıları elimde olan sebeplerdi bazıları değildi
            ama seni kaybetmek hiçbir zaman istemem
            çünkü bir parçamın sahibisin sanki
            çocukluğum, ergenliğim üstüne sinmiş bir yanında
            tıpkı seninki de bende aynı olduğu gibi
            zaman zaman o arka sıralarda olmayı çok özlüyorum
            sonra farkında oluyorum o arka sıraları istediğimiz her an yapabiliriz diye
            hala birçok şeye rağmen beraberiz roza
            hayatımızda neler oluyor neler değişiyor o anda bilemiyoruz
            ama insanın uzakta dahi böylesine birisinin var olduğunu bilmesi çok kıymetli
            ve bunun bozulmasını isteyeceğim en son şey bile olamaz
            evrenin sonsuz olasılıklarında bizi bir araya getirmesi için oluşan tüm ortama sonsuz teşekkürler
            iyi ki ama iyi ki varsın roza
            iyi ki hala hayatımdasın
            23. yaşında burada tekrar görüşmek üzere
            iyi ki <3
Reply

maviyemorkala

Birlikte büyüyoruz Mona senelerdir 
            Dönüp bakınca yıllar oldu biliyorum 
            Sanki lise dokunamadığım kadar geride kaldı 
            Geriye dönmek istiyorum bazen henüz 20lerine varamamis o heyecanlı ben olmayı özlüyorum 
            Seni her gün görebilmenin şans olduğunu bilemiyordum 
            Bilseydim birlikte yürüdüğümüz o yolu daha yavaş yürür eve varmaya o kadar da acele etmezdim 
            Sana küsüp yanından kalkıp gitmezdim 
            Bir yandan da işte Mona seni daha yeni tanımışım gibi geliyor
            Hala arka sırada gülüşüyoruz 
            Ben hala tarih derslerini sevmiyorum sen hala matematiğe soğuk bakıyorsun 
            Büyümek biraz can sıkıcı çocukken hayalini kurduğum kadar matah değil 
            Yine de birlikte büyümek eğlenceli geliyor kulağa 
            Şimdi 22 sonra 30 sonra 50 
            Masanda bana hep yer olsun istiyorum Mona 
            Çünkü benim masamda senin için daima yer olacak 
            Orada olmadığında gözlerim seni sürekli arayacak 
            Yanımda daima taşımak istediğim, gözümün önünde durmasını istediğim, kaybettiğimde kaygılandığım bir şey arkadaşlığın 
            İyi ki doğdun Mona 
            Sesli kutlamak istediğim için bu notu erkenden paylaşıyorum.
Reply

torbaciergen

bir daha yirmi bir olamayacak kötü hissettiriyor
          yirmi veya on dokuza geri dönmek istemezdim ama bu yaşı özleyeceğim roza
          yirmi birin hiç değeri yok belki ama
          ben bir yerlerde hep yirmi bir olacağım
          annemin evlendiği yaş yirmi bir
          bana bugün hadi evlen artık dedi mesela
          yirmi bir büyük gelirdi çocukken
          ama şimdi çok küçük geliyor
          ve tıpkı on beş gibi bu yaşımı hep yad edeceğim
          yirmi ikiden habersizim
          ama yirmi ikiyi iyi tanırım
          iyi ki tanımışım
          iyi ki tanıtmış 
          öyle işte