ait değilim sanki hiçbir yere
ne bu evdeki dört duvara
ne bu şehirden bozma yollara, taşlara, kaldırımlara...
ne de her gün gördüğüm onlarca insana
hepsi birer birer daha çok yabancı geliyor artık
vücuda takılan yeni bir organ gibi
uyum sağlamayı bekliyorum çoğu zaman
hissediyorum da
ama günün sonunda daha çok zarar veriyorum o vücuda
almalarını bekliyorum, sadece bekliyorum
çok şey yapmak istiyorum
o kadar çok ki
zaman yetmeyecek gibi geliyor hepsini gerçekleştirmeye
zihnimin oyunlarından biri sadece
onun da farkındayım
hep başka biri olmak istedim
hayalimdeki o ben en çok olandı
bugün daha bir farklı istedim bunu
o kadar ben değildim ki
ki hala ben değilim bende
başka bir ev, başka bir "aile" düşledim durmadan
çok güzeldi zihnimde olan bitenler
ama zihnimdeydiler işte
gözümü açtığımda soğuk dört duvarın nemi apaçık beliriyordu her haliyle
bu benin yapması gerekenler duruyordu bi köşede
diğer ben yoktu çünkü
hiç olmamıştı
olması yakın da gözükmüyordu
yirmi ve buna ek olarak iki yaşım var
ne düşlediğim ben benim
ne de bunu değiştirmeye yeteri kadar cesaretim, çabam var
gerçekliğin en kötü halleriyle yaşamaya bu ben devam ederken zihnimin derinliklerinde hayalini kurduğum ben hayallerini bir bir gerçekleştiriyor
çok şey ukde kaldı bu yaşıma kadar
dilerim bu kalmaz
ben hala on un beşi yaşı kadarım
yirmilere uzak bana
yokum oralarda sanki
zaman durmuş benim için
hala oralarda bir yerdeyim
küçük hissedip aynı zamanda nasıl büyük olabilir ki bir insan
bugün ben ben hissetmek istedim en çok
aynaya baktığımda uzaktım bendeki benden
yine gerçeklik belirdi en çarpıcı haliyle yanımda
fısıldadı bir şeyler aklımın derinliklerinde bir yerlere
buna gerek olmamasını çok isterdim
istediğim çok bir şey değildi oysaki
en normalinden bir yaşama sahip olmaktı sadece
keşke insan ailesini de seçebilse hayatta seçebileceği birçok şey gibi
sorumlu olmadığımız onlarca nedenin yükünü çekiyoruz
bir ömür, bir hayat, bir yaşantı boyunca..