O gece o kadar kirliydi ki, yağmur bile yıkayamadı. İşte o an, yeryüzüne sessiz bir yıldız düştü. Ve ben ona tutunarak kaydım...

.

Sonra dayanamıyorsun.
Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun.
Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun.
En yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin yazmak olduğunu anlıyorsun. 
Yazıyorsun.
Herkesten saklansan da, gizlesen de tükeniyorsun.
Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imajı var ya, içini yiyip bitiriyor.
Biri gelse de gerçekten, tam anlamıyla yanında olsa, düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki, sevmede, değer vermede, bir yanın hep kimseye güvenme diyor. 
O yanına yenilmeye başladığın zaman, asıl acıları tatmaya başlıyorsun.
İşte o anlar kalbinin aklını yendiği anlar oluyor.
Değer vermekte bir sorun yok da aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değeri görmeyince başlıyor asıl sorun.