.

birine bağımlı ve bağlı hissetmekten nefret ediyorum. hayatımdaki büyük küçük tüm kararları başkasıyla bir alakası olmadan vermek istiyorum. başkasına hesap verme düşüncesini istemiyorum. sadece kendi kararlarımla kimseye hesap vermeden yaşamak istiyorum. bu durum o kadar tahammülsüzleştiriyor ki beni en ufak hareketine patlamamaya çalışıyorum. kendime veya kendimle yaptığım hiçbir şeyin başkasını ilgilendirmesini istemiyorum. bu durumu ona açıklamam gerek. yoksa dünyanın en saçma şeyine patlayacağım.

beni kötü hissettiren her şey için insanları suçlamak kolaydı ama bugün fark ettim ki ben de onlardan iyi değilim. birisine çok kırılıp öfkelenmiştim yaptığı şey için. şimdi aynı şeyi yapmak geçiyor aklımdan. insanlardan sıkılmayı, uzak kalmak istemeyi normal bir şey olarak görüyorum hala. kızdığım insanın yaptığı gibi aniden ve açıklamasız bir şekilde birini hayatımdan çıkartamam. ama açıklamasını da kızdığım insanın yapamadığı gibi yapamam. sebeplerin aynı olduğunu tahmin ediyorum. birden gelen soğuma ve uzak kalmak isteme hissiyle sonrasını, pişman olup özleyeceğini düşünmeden birini hayatından çıkartmak hiçbir zaman mantıklı bir davranış olmadı. her zaman birkaç gün uzak kaldıktan sonra normale dönmeyi önerdim ve uygulamaya çalıştım. ama şu anki durumumda kaçabileceğim alanım yok. sıkışmış hissediyorum.

nefretle baktığım eski fotoğraflar, aynalar, kameralar artık görmeyi en sevdiğim, en yakınımı bana gösteren şeyler. umarım bu anlayıştan ayrılmam. 

ben iyi olmaya devam edeceğim. kötüleştiğimde de kendimin yanında olacağım. hayatımdaki herkese nasıl davranıyorsam kendime de öyle davranacağım yani. sırtımı kayıtsız şartsız birine yaslayabilmenin güveni var içimde. yanlış bir şey yapsam bile ben varım, anlarım, geçer. 

on koca ay geçmiş anneanne. neredeyse bir yıl. nasıl alıştım gidip de sana sarılamamaya bilmiyorum. keşke beni karşılayıp sen mi geldin desen. mutlu olurdun ben sürpriz yapıp geldiğimde. sana bitki çayları getiririm yine. denerdik birlikte. ıhlamur toplardım içerdik. havaları anlatırdım sana. soğudu buralar. ne zaman kar yağar bilmiyorum. babam da hastalandı biliyor musun, kötüleşti biraz. yanımızda olsaydın keşke. gece uyuyamayınca yalnız bırakmazdım yine seni. otururduk birlikte. ben seni yalnız bırakmamıştım. sen bırakmak zorunda kaldın biliyorum ama bırakmasan güzel olurdu. 

umarım huzurlusundur. 

seni özlüyorum. sekide senin yanında oturmayı, dizine yatmayı, uyumadan önce oynadığımız ev bilmece oyununu, bahsettiğim her şeyi özlüyorum. 

sevilmeyi hak eden birisin kandırma kendini

sanırım çok yakınlaştığım insanlarla arama biraz mesafe koymam gereken bir zamandayım. nasıl yapacağımı bilmiyorum. ama halledeceğim. insanların sevgisine muhtaç biri olmak, ihtiyacım olan son şey bile değil. 

sevdiğinizi biliyorum, pek seviyormuş gibi davranmasanız da. kafamı karıştırıyor bu. 

müzik dinlerken kitabımı okurum. belki gezerim. bir parkta oturur kedi severim. farklı şeyler denerim. yarını kendi günüm yapacağım. 

sorun dışarısı değil, yine çıkarım hatta çıkacağım. tek olmaktan sıkılacağımdan korkuyorum ama kendimle vakit geçirmek de istiyorum. 

nedenini anlamadım ama dönemlerimden biridir diye düşünüyorum. bir dönem eve girmezdim, şimdi dışarı çıkmıyorum. bir dönem müzik dinlemezdim, şimdi azar azar dinliyorum. bir dönem düşüncelerimle yalnız kalamazdım, şimdi kafamın içimde tatil zamanım gelmiş gibi kimseyi içeri almıyorum. 

i look to you and i see nothing 

keşke doğmasaydım. 

bunları doğum günümden bir gün önce yazıyorum. hiç doğmamış olmayı dilerdim. 

hatırlamamak benim için bir tercih artık, savunma mekanizmam. hatırlamıyorum bundan önceki yaşantımı. çok mu mutluydum, aşık mıydım, kırıldım mı, çöktüm mü hatırlamıyorum. önemi de yok zaten bu saatten sonra. bir daha olacak mı bunlar? hayır, sanmıyorum. olursa ne yaparım bilmiyorum. istemiyorum. 

bazen bir anlığına da olsa korkuyorum. o şarkıdan kaçıyorum mesela. kafam benim olduğunu kabullenmek istemediğim anılara gidiyor. ama bir şey olmuyor yine de. öylece boşluğa bakıp aman diyorum. bazen de açıyorum inadına o şarkıyı, düşünüyorum ya da o anıyı. böyle olmasaymış da olurmuş ama olan olmuş, yapacak bir şey yok diyorum. devam ediyorum sıkıcı yaşantıma, hiçbir hareket olmadan. 

belki bu durum da geçecek ama geçmesini istemiyorum. aslında bundan biraz korkuyor bile olabilirim. bir şey hissetmek demek, mutluluk varsa hayal kırıklığı da var demektir. ikisine de gerek yok. 

neler geçmedi ki, bu mu geçmeyecek? 

ama özlemek de unutmanın bir parçasıdır. 

evet seni özlüyorum. kokunu, sesini, konuşmalarımızı, gülüşünü, gamzeni, odaklandığında dudaklarının aldığı şekli, şarkı söyleyişini, dizime yatışını, seni sevmemi, seni severken mutlu olmamı özlüyorum. 

wish i could go back to the day we met and leave you be
            sit and look pretty
            never should have called
            never should have helped
            never should have kissed
            never should have said

hiç beni öpmemişsin, seni öpmemişim, sarılmamışız, seni mutlu etmek için çaba sarf etmemişim, saatlerce seni izlememişim, bana tatlı yapmamışsın, telefon kabımı boyamamışsın, bana şarkı söylememişsin, dizime yatmamışsın, geceleri birlikte geçirmemişiz, sana zorla yemek yedirmemişim, iyiliğini düşünmemişim, birlikte anısı olan şarkılara yeni anılar yazmamışız gibi olacaktı. 

çünkü yakarsam varlığı gidecekti, hiç yaşanmamış gibi olacaktı.