.

değişimlerden hoşlanmazdım hiç. ayak uyduramazdım hiçbirine. şimdi de uydurabildiğimden değil de alıştığımdan galiba kabullendim. kabullenmek de yoruyor bazen. kabullen kabullen nereye kadar yoruldum yeter artık diyorum ama ne zaman duruyor ne de hayat aa buna alışamadın mı o zaman hemen eski haline getirelim diyor. zaman her türlü geçiyor. alışsam da alışmasam da, kabullensem de kabullenmesem de. dolu dolu yaşamak varken durup izlemek ve sızlanmak niye? neye yarar? 

arkadaşlarımın benden ayrı büyümüş halini de merak ediyorum. şu an her anlarına şahit olmasam da bir dönem oldum ve birlikte büyüdük. güzeldi. vermem gerekenden çok değer verdim, yapmam gerekenden çok daha fazlasını yaptım hep. o zamanlar ihtiyacım olan buymuş demek ki. pişman olduğum çok fazla şey var ama sebeplerini ve sonuçlarını biliyorum. bir şekilde düşe kalka buraya, bu düşünce yapısına geldim. şu an memnunum ya da değilim desem de bir fark yaratmayacağını biliyorum. yarın farklı düşüneceğimi biliyorum çünkü. 

bir sonraki anlayış değişme döngüm ne zaman bilmiyorum. hangi anlayışımın değişeceğini de bilmiyorum. merak ediyorum ama. 

birine bağımlı ve bağlı hissetmekten nefret ediyorum. hayatımdaki büyük küçük tüm kararları başkasıyla bir alakası olmadan vermek istiyorum. başkasına hesap verme düşüncesini istemiyorum. sadece kendi kararlarımla kimseye hesap vermeden yaşamak istiyorum. bu durum o kadar tahammülsüzleştiriyor ki beni en ufak hareketine patlamamaya çalışıyorum. kendime veya kendimle yaptığım hiçbir şeyin başkasını ilgilendirmesini istemiyorum. bu durumu ona açıklamam gerek. yoksa dünyanın en saçma şeyine patlayacağım.

beni kötü hissettiren her şey için insanları suçlamak kolaydı ama bugün fark ettim ki ben de onlardan iyi değilim. birisine çok kırılıp öfkelenmiştim yaptığı şey için. şimdi aynı şeyi yapmak geçiyor aklımdan. insanlardan sıkılmayı, uzak kalmak istemeyi normal bir şey olarak görüyorum hala. kızdığım insanın yaptığı gibi aniden ve açıklamasız bir şekilde birini hayatımdan çıkartamam. ama açıklamasını da kızdığım insanın yapamadığı gibi yapamam. sebeplerin aynı olduğunu tahmin ediyorum. birden gelen soğuma ve uzak kalmak isteme hissiyle sonrasını, pişman olup özleyeceğini düşünmeden birini hayatından çıkartmak hiçbir zaman mantıklı bir davranış olmadı. her zaman birkaç gün uzak kaldıktan sonra normale dönmeyi önerdim ve uygulamaya çalıştım. ama şu anki durumumda kaçabileceğim alanım yok. sıkışmış hissediyorum.

nefretle baktığım eski fotoğraflar, aynalar, kameralar artık görmeyi en sevdiğim, en yakınımı bana gösteren şeyler. umarım bu anlayıştan ayrılmam. 

ben iyi olmaya devam edeceğim. kötüleştiğimde de kendimin yanında olacağım. hayatımdaki herkese nasıl davranıyorsam kendime de öyle davranacağım yani. sırtımı kayıtsız şartsız birine yaslayabilmenin güveni var içimde. yanlış bir şey yapsam bile ben varım, anlarım, geçer. 

2 yıl geçmiş anneanne. nasıl geçti bilmiyorum. hep varmış ve hiç yokmuş gibi oldun. dün vardın sanki. geldim ben elini öptüm. saçımı okşadın hatırlıyorum. ama uzun zamandır da yoksun biliyorum. merak etme aklımda hala o elma ağacının altındaki gibi kaldın. sesini unuttum mu bilmiyorum. eşarbın da senin gibi kokmuyor artık. seni özledim. bayram sabahları çok garip oluyor artık. senden başlamam lazım bayramlaşmaya ama bulamıyorum. sen yokken çok fazla şey oldu 2 yılda. ben üniversiteye başladım. ne zaman geleceksin diye sormanı bekliyorum ama onu da yapmıyorsun. sorun değil, beklediğini biliyorum. keşke olsaydın. ben hastayken yanımda olmanı isterdim. çok özlüyorum ya. ama anılardan başka bir şey yok elimde. güzeldi seninle geçirdiğim yıllar. sen arkamdasın diye annemle yaptığım tartışmalar güzeldi. artık anneme bırak kız istediğini yapsın diyecek biri yok. 2 yıldır da yok aslında ama dün gibi taze her şey. yasım da buna dahil. bilmiyorum yasımı yaşadım mı. belki tam yaşayamadığım için böyledir. en yakın zamanda geleceğim ziyaretine. keşke evde olsaydın. neyse. umarım huzurlusundur. 

on koca ay geçmiş anneanne. neredeyse bir yıl. nasıl alıştım gidip de sana sarılamamaya bilmiyorum. keşke beni karşılayıp sen mi geldin desen. mutlu olurdun ben sürpriz yapıp geldiğimde. sana bitki çayları getiririm yine. denerdik birlikte. ıhlamur toplardım içerdik. havaları anlatırdım sana. soğudu buralar. ne zaman kar yağar bilmiyorum. babam da hastalandı biliyor musun, kötüleşti biraz. yanımızda olsaydın keşke. gece uyuyamayınca yalnız bırakmazdım yine seni. otururduk birlikte. ben seni yalnız bırakmamıştım. sen bırakmak zorunda kaldın biliyorum ama bırakmasan güzel olurdu. 

umarım huzurlusundur. 

sevilmeyi hak eden birisin kandırma kendini

sanırım çok yakınlaştığım insanlarla arama biraz mesafe koymam gereken bir zamandayım. nasıl yapacağımı bilmiyorum. ama halledeceğim. insanların sevgisine muhtaç biri olmak, ihtiyacım olan son şey bile değil. 

sevdiğinizi biliyorum, pek seviyormuş gibi davranmasanız da. kafamı karıştırıyor bu. 

müzik dinlerken kitabımı okurum. belki gezerim. bir parkta oturur kedi severim. farklı şeyler denerim. yarını kendi günüm yapacağım. 

sorun dışarısı değil, yine çıkarım hatta çıkacağım. tek olmaktan sıkılacağımdan korkuyorum ama kendimle vakit geçirmek de istiyorum. 

nedenini anlamadım ama dönemlerimden biridir diye düşünüyorum. bir dönem eve girmezdim, şimdi dışarı çıkmıyorum. bir dönem müzik dinlemezdim, şimdi azar azar dinliyorum. bir dönem düşüncelerimle yalnız kalamazdım, şimdi kafamın içimde tatil zamanım gelmiş gibi kimseyi içeri almıyorum. 

i look to you and i see nothing 

keşke doğmasaydım. 

bunları doğum günümden bir gün önce yazıyorum. hiç doğmamış olmayı dilerdim. 

hatırlamamak benim için bir tercih artık, savunma mekanizmam. hatırlamıyorum bundan önceki yaşantımı. çok mu mutluydum, aşık mıydım, kırıldım mı, çöktüm mü hatırlamıyorum. önemi de yok zaten bu saatten sonra. bir daha olacak mı bunlar? hayır, sanmıyorum. olursa ne yaparım bilmiyorum. istemiyorum. 

bazen bir anlığına da olsa korkuyorum. o şarkıdan kaçıyorum mesela. kafam benim olduğunu kabullenmek istemediğim anılara gidiyor. ama bir şey olmuyor yine de. öylece boşluğa bakıp aman diyorum. bazen de açıyorum inadına o şarkıyı, düşünüyorum ya da o anıyı. böyle olmasaymış da olurmuş ama olan olmuş, yapacak bir şey yok diyorum. devam ediyorum sıkıcı yaşantıma, hiçbir hareket olmadan. 

belki bu durum da geçecek ama geçmesini istemiyorum. aslında bundan biraz korkuyor bile olabilirim. bir şey hissetmek demek, mutluluk varsa hayal kırıklığı da var demektir. ikisine de gerek yok. 

neler geçmedi ki, bu mu geçmeyecek? 

ama özlemek de unutmanın bir parçasıdır. 

evet seni özlüyorum. kokunu, sesini, konuşmalarımızı, gülüşünü, gamzeni, odaklandığında dudaklarının aldığı şekli, şarkı söyleyişini, dizime yatışını, seni sevmemi, seni severken mutlu olmamı özlüyorum.