Tuğçe

Hep bir köşeye çöküp ağlamak geliyor içimden. Eksiklikten bu biliyorum...

Umudumun kalbimde açtığı yaralardan yoruldum.

Yerini doldurmaya çalıştıkça daha çok seviyorum seni... Daha çok özlüyorum.

Geçti gitti dediğim her şey içimde salıncak kurmuş benim. Göklere çıkacağımı hissettiğim her şey bir ipe bağlıymış. İp kopmuş dört bir yana savrulmuş duygularım. Toplamaya çalıştığım her duygum fırtına eşiğinde tutunmaya çalışmış. Güçsüzmüş, çok güçsüzmüş. 

İyi ki doğdun kalbim. 

Gelmiyor ki elden bir şey. Ne unutmaya yetiyor elimdekiler ne güçlü durmayı öğretiyor zaman. Kalakaldım sensizlikle. 

Aptalım. Hep sana koşmak isteyecek kadar, her koşuşumda paramparça olacak kadar ve hâlâ sen diye ağlayacak kadar aptal.

Tüm dünyaya kulaklarımı kapatmayı öğrendim. Mutluysam sonuna kadar mutlu olmayı, üzgünsem iliklerime kadar üzgün olmayı öğrendim. Her duyguyu dibine kadar yaşamayı öğrendim. Aman ne deler diye düşünmeden yaşamayı öğrendim. Yolda yürürken aklıma gelen bir şey yüzünden kahkaha atınca garip bakışları umursamamayı öğrendim. Şuan gülümseyerek yazıyorum bunu, ne düşünürlerse kendilerine. Ben galiba yaşamayı daha yeni öğrendim?! 

Babaannem derdi ki ben hasta olunca, bir şeye üzülmüş bu o yüzden hasta. Hiç ruh hasta olmadan beden yatağa girer mi? Ah benim canım nasıl bilirdin, nasıl anlardın. Ben hastayım derdim, sen kalbimin yaralı olduğunu söylerdin. Benim kabullenemediğimi sen çarpardın yüzüme. Merak etme, öğrendim bahanelerin arkasına gizlenmemeyi. Büyüdüm ben, sen yoksun ya kimse hasta olunca sorgulamıyor kalbimi. Ama ben her hasta olduğumda ilk önce kalbimi onarıyorum. O iyileşmeden bedenim iyileşmez çünkü, senden öğrendim...

Benden tamamen gitmene kıyamıyorum belki de. Sensizken bile sensiz kalmaya cesaret edemiyorum. İçimin sensiz bomboş kalmasına cesaret edemiyorum. O yüzden kanatıyorum kabuk bağlayan yaralarımı.